Reisverslag 43

Ulaanbaatar.
Bij de grens had men ons al gewaarschuwd dat de laatste 130 km van de weg naar Ulaanbaatar heel slecht was. Volgens de landkaart was het een geasfalteerde weg, dus dachten wij, dat er dan wel veel gaten in de weg zouden zitten. Toen we er aankwamen bleek dat er helemaal geen weg was. Een Chinese firma was de weg aan het vernieuwen over de gehele lengte van 130 km. Er was niet voor een alternatief gezorgd en als je naar Ulaanbaatar wilde rijden moest je links of rechts van de weg maar je eigen weg zien te vinden. Daar kwam nog bij dat het land onder water stond omdat het al meer dan 12 uur regende toen wij onze weg moesten zien te vinden. Er was die dag niet veel verkeer en van degene die het gewaagd hadden op stap te gaan zaten er velen muurvast in de blubber. We hebben er een paar los getrokken maar konden niet iedereen helpen en één van ons kwam ook zelf vast te zitten. We 10 uur gedaan over de laatste 130 km naar Ulaanbaatar.

Ik reed nog steeds met twee gebroken bladveren rond en aangezien de noodreparatie al meer dan 400 km slechte wegen had overleefd was het misschien ook wel mogelijk om met de gebroken veren naar huis te rijden. We besloten toch maar een afspraak bij Mercedes (www.msm.mn) te maken om te kijken wat ze zouden kunnen doen. De bladveren hadden ze niet in voorraad en levering per luchtvracht zou 14 dagen duren en zo veel tijd hadden we niet omdat we dan met het visum voor Rusland in problemen zouden komen. Ook zou ik dan niet Ria af kunnen halen op 20 juli in Irkutsk. Mercedes had een Sprinter staan in de garage met passende veren voor mijn VW LT35. Maar als we die veren zouden gebruiken, kon de garage 14 dagen lang de Sprinter niet gebruiken. Niet te min was Helmut de Duitse werkplaats chef bereid de Sprinter bladveren op mijn auto te monteren, als ik bereid was de levering van de nieuwe bladveren te betalen. Kijk, dat noem ik nou eens service. Later bleek dat de veren niet eens in Duitsland in voorraad waren, maar Helmut kwam zijn belofte na!

Bij een bezoek aan Mongolië hoort het bijwonen van een traditionele zang en dans optreden.
Wij kozen voor het Tumen Ekh Sound and Dance Ensemble en genoten vooral van het unieke "throat singing" (ik heb geen idee hoe deze zangtechniek in het Nederlands heet.). Het zingen en dansen werd begeleid door een orkest dat uitsluitend uit voor ons ongewone, snaarinstrumenten bestond, zoals de Morin Khuur. Dit is een typische Mongoolse viool met twee snaren van paardenhaar en een decoratieve paardenkop.

Elk jaar op 11 en 12 juli vindt in Ulaanbaatar het Naadam festival plaats. Het is het grootste festival van Mongolië en het valt samen met de viering van de onafhankelijkheid verklaring door Sükhbaatar, op 11 juli 1921. De festiviteiten vinden plaats in en rond het Naaadam stadion en bestaan hoofdzakelijk uit een soort olympische spelen voor de nomaden. De activiteiten zijn worstelen, boogschieten, enkelbot schieten en paardenrennen. Het laatste vindt 30km buiten Ulaanbaatar plaats. Het enkelbot, is een stukje schaapsbot, dat via een klein plankje met de wijsvinger naar een doel op ongeveer 3m afstand wordt geschoten.