Hoera, we hebben de visa voor China ontvangen. Morgen (30 mei) vetrekken we uit Islamabad en rijden we 800 km over de Karakoram Highway naar de Chinese grens.
http://en.wikipedia.org/wiki/Karakoram_Highway
Islamabad is een moderne stad die in de 20ste eeuw planmatig is gebouwd, opgedeeld in grote vierkante blokken met brede wegen. Het verkeer bestaat alleen uit auto’s, geen rickshaws, ezelskarren etc.. De camping is mooi gelegen, in een park in de stad. Jammer dat het sanitair smerig en verwaarloosd is.
Tijdens ons verblijf was er de “Urs of Bari Shah Latif” of te wel de jaarlijkse vijfdaagse herdenking van de dood van de onofficiële patroonsheilige van Islamabad “Bari Imam”. Volgens de krant nemen er over de vijf dagen 500,000 mensen aan deel. Er zijn elke dag optochten waaraan alleen mannen deelnemen. In de optocht worden er kleurrijke versierde miniatuur graftomben meegedragen, sufi muziek gespeeld en veelal onder invloed van drugs gedanst. http://en.wikipedia.org/wiki/Bari_Imaam
Een bezienswaardigheid in Islamabad is de Feisal Moskee, genoemd naar Koning Feisal van Saoedi Arabië, die het grootste deel van de 50 miljoen dollar bouwkosten heeft betaald.
De moskee behoort tot de grootste ter wereld. De gebedshal moet een woestijntent voorstellen van 40 m hoog en er is plaats voor 10,000 gelovigen. Er omheen staan vier minaretten van 80 m hoog.
In reisverslag 6 hebben verteld van ons gedwongen ritje in de politieauto om brood en sigaretten te kopen in de stad Bam in Iran. Deze week stond in de krant dat een japanner ontvoerd is in Bam. De gijzelaars willen hem uitwisselen voor een familielid die in de dodencel zit
donderdag 29 mei 2008
Reisverslag 35 - Foto's
De camping in Islamabad.
We worden weer goed bewaakt.
Internet in Islamabad.(Adolf)
"Urs" optocht.
Model van Graftombe.
Reisverslag 35 - Foto's
Typisch bandje dat deelneemt aan de optocht.
Feisal Moskee.
Adolf en Jitka
Er is genoeg plaats om je voeten te wassen.
Een fotosessie op Pakistaans verzoek.
Reisverslag 35 - Foto's
Dit stelletje wilde met ons op de foto, dan maken wij er natuurlijk ook eentje.
Waarom vragen alleen kerels of dat ze met mij op de foto mogen?
Pakistaanse friettent. Net als thuis.
Nan brood bakkerij.
Sinds wanneer maakt "Airbus" ook bussen?
dinsdag 27 mei 2008
Reisverslag 34
Delhi – Islamabad.
We zijn nu weer terug in het land van de zware bewaking, de bonte vrachtwagens en waar het soms lijkt dat er meer mensen op het dak van een bus vervoerd worden dan er in: Pakistan.
Bij het Pakistaanse klimaat hoort eigenlijk ook een biertje. Maar het gebruik van alcohol wordt er niet op prijsgesteld en het is in principe ook niet te koop zonder een speciale vergunning. 25 mei zijn we in Islamabad aangekomen met de bedoeling om hier het visum voor China en Kazakhstan te bemachtigen.
De Camper was door de VW dealer in Delhi (www.kashyap-vw.com) in één dag gerepareerd. Toen ik de “Duitse” werkplaatschef om de rekening vroeg zei hij dat voor buitenlanders de eigenaar zelf de rekeningen opmaakte. Ik dacht, nee niet weer een “toeristenprijs”. Want in India of je nu een taxi neemt of iets bezoekt, je moet altijd meer betalen dan de lokale bevolking. In plaats van de eigenaar kwam zijn vrouw, een Nederlandse, naar me toe en wenste me nog een voorspoedige voortzetting van de reis. “Maar waar is de rekening” vroeg ik, waar op ze antwoordde dat er geen rekening te betalen was. Na haar hartelijk bedankt te hebben vroeg ik me af waarom ik niet hoefde te betalen. Was het omdat ik Nederlander was, aardig of misschien wel zielig? Weet iemand nog een andere reden?
Door de autopech was ook mijn visum verlopen. De visumverlenging nam twee dagen in beslag en kostte Euro 52. Eerst moest ik naar het naar het Foreigner’s Regional Registration Office” (FRRO), dan naar het Ministry of Home Affairs en de volgende dag weer terug naar het FRRO. De meeste bezoekers wilde een visumverlenging omdat ze graag langer wilde blijven maar ik wilde zo snel mogelijk het land uit. Jammer genoeg was er voor beide gevallen maar één procedure waardoor er lange wachttijden waren. Bij het Ministry for Home Affairs moest ik bijvoorbeeld een brief afhalen om vijf uur en kreeg die pas om half acht.
Van Delhi wilde zo snel mogelijk naar Amristsar waar de andere reisgenoten op ons wachtten.
Het nam veel meer tijd in beslag dan verwacht en het eerste probleem deed zich al voor in Delhi. Jörn had dacht hij een goede kaart van Delhi maar een weg die nog wel “great trunk road” genoemd werd, bleek één van de smalste en drukste straatjes van Old-Delhi te zijn. Het gevolg was dat we er geen van beiden zonder schade doorheen kwamen.
Van Delhi naar Amritsar loop een vierbaansweg van 450 km maar het is bepaald geen snelweg. Een paar kilometer buiten Delhi stonden er ineens feesttenten en complete gaarkeukens in de middenberm. Over een afstand van 10 tot 15 km stond de weg vol met bamboe feestbogen en tenten. Het bleek een feest te zijn van de Sikhs, die vierde o.a. dat Guru Gobind Singh, 300 jaar geleden het “Holy Book” (hun bijbel) eindelijk had afgemaakt nadat eer een paar honderd jaar aan gewerkt was. Maar waarom viert met dit heugelijke feit op een vierbaansweg waardoor een enorme chaos ontstond? Duizenden Sikhs kwamen er op af met alle mogelijke vervoermiddelen, motoren, rickshaws, vrachtwagens, bussen en personenauto’s en alles werd op de snelweg geparkeerd. ( http://en.wikipedia.org/wiki/Guru_Gobind_Singh )
De drie andere Campers, die eerder Nepal konden verlaten omdat ze een 2de paspoort hadden, bezochten in India het Jim Corbett National Park ook wel het Corbett Tiger Reserve genoemd.
Hartmut en Josef gingen hier op Olifantensafari en hadden het geluk dat ze op korte afstand een tijger te zien kregen. Wij maakte later de opmerking tegen Hartmut dat het misschien wel een opgezette tijger was maar hij wist het tegendeel te bewijzen door een kort filmpje te laten zien.
Vanaf Amritsar ging de groep (5 campers en zeven personen) weer gezamenlijk op pad richting de Pakistaanse grens en dan naar Islamabad.
Wij gingen naar de Attari / Wagah grens om naar Pakistan te gaan maar er zijn elke dag honderden soms wel duizenden mensen die naar de grens gaan om de “closing the border” ceremonie bij te wonen. Deze 20 minuten ceremonie is puur theater. Aan beide kanten van de grens staan permanente tribunes voor het publiek. Onder het uiten van dreigementen marcheren de soldaten op elkaar toe en het publiek joelt mee. Op het laatst gaan de grenspoorten weer open en geven de officieren elkaar een hand. De vlaggen van beide landen worden tegelijk gestreken, de poorten gesloten en de ceremonie is afgelopen. Beide lande landen leven steeds op vijandige voet met elkaar vanwege o.a. Kashmir en dit is waarschijnlijk de verklaring voor deze merkwaardige ceremonie. Hier kan je een paar leuke filmpjes van de ceremonie bekijken: http://www.youtube.com/results?search_query=closing+the+border&search_type=
We zijn nu weer terug in het land van de zware bewaking, de bonte vrachtwagens en waar het soms lijkt dat er meer mensen op het dak van een bus vervoerd worden dan er in: Pakistan.
Bij het Pakistaanse klimaat hoort eigenlijk ook een biertje. Maar het gebruik van alcohol wordt er niet op prijsgesteld en het is in principe ook niet te koop zonder een speciale vergunning. 25 mei zijn we in Islamabad aangekomen met de bedoeling om hier het visum voor China en Kazakhstan te bemachtigen.
De Camper was door de VW dealer in Delhi (www.kashyap-vw.com) in één dag gerepareerd. Toen ik de “Duitse” werkplaatschef om de rekening vroeg zei hij dat voor buitenlanders de eigenaar zelf de rekeningen opmaakte. Ik dacht, nee niet weer een “toeristenprijs”. Want in India of je nu een taxi neemt of iets bezoekt, je moet altijd meer betalen dan de lokale bevolking. In plaats van de eigenaar kwam zijn vrouw, een Nederlandse, naar me toe en wenste me nog een voorspoedige voortzetting van de reis. “Maar waar is de rekening” vroeg ik, waar op ze antwoordde dat er geen rekening te betalen was. Na haar hartelijk bedankt te hebben vroeg ik me af waarom ik niet hoefde te betalen. Was het omdat ik Nederlander was, aardig of misschien wel zielig? Weet iemand nog een andere reden?
Door de autopech was ook mijn visum verlopen. De visumverlenging nam twee dagen in beslag en kostte Euro 52. Eerst moest ik naar het naar het Foreigner’s Regional Registration Office” (FRRO), dan naar het Ministry of Home Affairs en de volgende dag weer terug naar het FRRO. De meeste bezoekers wilde een visumverlenging omdat ze graag langer wilde blijven maar ik wilde zo snel mogelijk het land uit. Jammer genoeg was er voor beide gevallen maar één procedure waardoor er lange wachttijden waren. Bij het Ministry for Home Affairs moest ik bijvoorbeeld een brief afhalen om vijf uur en kreeg die pas om half acht.
Van Delhi wilde zo snel mogelijk naar Amristsar waar de andere reisgenoten op ons wachtten.
Het nam veel meer tijd in beslag dan verwacht en het eerste probleem deed zich al voor in Delhi. Jörn had dacht hij een goede kaart van Delhi maar een weg die nog wel “great trunk road” genoemd werd, bleek één van de smalste en drukste straatjes van Old-Delhi te zijn. Het gevolg was dat we er geen van beiden zonder schade doorheen kwamen.
Van Delhi naar Amritsar loop een vierbaansweg van 450 km maar het is bepaald geen snelweg. Een paar kilometer buiten Delhi stonden er ineens feesttenten en complete gaarkeukens in de middenberm. Over een afstand van 10 tot 15 km stond de weg vol met bamboe feestbogen en tenten. Het bleek een feest te zijn van de Sikhs, die vierde o.a. dat Guru Gobind Singh, 300 jaar geleden het “Holy Book” (hun bijbel) eindelijk had afgemaakt nadat eer een paar honderd jaar aan gewerkt was. Maar waarom viert met dit heugelijke feit op een vierbaansweg waardoor een enorme chaos ontstond? Duizenden Sikhs kwamen er op af met alle mogelijke vervoermiddelen, motoren, rickshaws, vrachtwagens, bussen en personenauto’s en alles werd op de snelweg geparkeerd. ( http://en.wikipedia.org/wiki/Guru_Gobind_Singh )
De drie andere Campers, die eerder Nepal konden verlaten omdat ze een 2de paspoort hadden, bezochten in India het Jim Corbett National Park ook wel het Corbett Tiger Reserve genoemd.
Hartmut en Josef gingen hier op Olifantensafari en hadden het geluk dat ze op korte afstand een tijger te zien kregen. Wij maakte later de opmerking tegen Hartmut dat het misschien wel een opgezette tijger was maar hij wist het tegendeel te bewijzen door een kort filmpje te laten zien.
Vanaf Amritsar ging de groep (5 campers en zeven personen) weer gezamenlijk op pad richting de Pakistaanse grens en dan naar Islamabad.
Wij gingen naar de Attari / Wagah grens om naar Pakistan te gaan maar er zijn elke dag honderden soms wel duizenden mensen die naar de grens gaan om de “closing the border” ceremonie bij te wonen. Deze 20 minuten ceremonie is puur theater. Aan beide kanten van de grens staan permanente tribunes voor het publiek. Onder het uiten van dreigementen marcheren de soldaten op elkaar toe en het publiek joelt mee. Op het laatst gaan de grenspoorten weer open en geven de officieren elkaar een hand. De vlaggen van beide landen worden tegelijk gestreken, de poorten gesloten en de ceremonie is afgelopen. Beide lande landen leven steeds op vijandige voet met elkaar vanwege o.a. Kashmir en dit is waarschijnlijk de verklaring voor deze merkwaardige ceremonie. Hier kan je een paar leuke filmpjes van de ceremonie bekijken: http://www.youtube.com/results?search_query=closing+the+border&search_type=
Reisverslag 34 - Foto's
De monteurs bij VW in Delhi.
Nehru park, Delhi, overnachtingplaats.
Bomen met prachtige bloemen.
Het verkeer in Delhi.
Auto's waren in de minderheid. Later bleek, om goede redenen.
Reisverslag 34 - Foto's
Een bijna dagelijks beeld. Omgevallen, overladen vrachtwagen
De drie Campers op weg naar Corbett N.P. (Adolf)
Aankomst in het Jim Corbett National Park. (Adolf)
Op olifantensafari. (Hartmut)
De Tijger. (Hartmut)
Reisverslag 34 - Foto's
In de omgeving van het Corbett N.P. (Adolf)
Kinderen wachten op de schoolbus. (Adolf)
Een wegwerker. (Adolf)
Door een extra vloer in te bouwen krijg je meer mensen in een vrachtwagen. (Adolf)
De tribunes bij de Attari - Wagah grens.
Reisverslag 34 - Foto's
Pakistaanse grens.
Waar ben ik? Droom ik? (Adolf)
Nee, ik ben op de M2 van Lahore naar Islamabad. (Adolf)
Een bezinepompbediende in Pakistan.
woensdag 21 mei 2008
Reisverslag 33
Pech, Pech en nog eens Pech.
Een paar dagen geleden had ik mijn Duitse vriend Peter nog bedankt voor het varken (“Schwein”) van porselein dat hij ons had gegeven om in de Camper te hangen. Het zou namelijk geluk brengen en tot dan toe had het “Schwein” inderdaad perfect zijn werk gedaan.
Vanaf het vertrek uit Pokhara ging het fout en heeft het ongeluk dagelijks toegeslagen.
We hadden nu in Pakistan moeten zijn en we staan in Dehli en kort samengevat ging de afgelopen vijf dagen het volgende mis:
- In Pokhara was al enkele dagen voor ons vertrek geen dieselolie te krijgen en ook gedurende reis van 650 km naar de grens met India was er geen druppel te koop, zelfs niet voor een “speciale prijs”. Het kwam gelukkig niet helemaal onverwacht en met de 60 liter die op dak stond bereikte we de grens.
- 100 km voor de grens viel mijn motor stil en was niet meer aan de praat te krijgen. Onze monteur was met zijn Camper onderweg ergens in India en niet bereikbar. De internationale telefoonverbindingen vanuit Nepal werkte die dag ook niet. We besloten dus maar voorlopig de Camper te slepen met Jörn zijn sleepstang omdat we dan sneller zouden kunnen rijden.
- 50 km voor de grens stak er plotseling een varken de weg over dat Jörn niet meer kon ontwijken. Grote oproer en een man of drie beweerde eigenaar van het varken te zijn en wilde geld zien.
- Bij de grens stopte de politie ons en nadat ze met Jörn hadden gesproken kwam een agent naar mij toe en zei “your friend killed child” waarop ik antwoorde “no child but pig”. Toen vroeg hij wat een “pig” was en toen ik zei een “animal” begreep hij het nog niet en heb ik maar een paar keer geknord. Na enige discussie moest Jörn mee naar de politiechef van het van Mahendranagar, een stadje 10 km kilometer terug.
- De echte eigenaar van het varken kwam kort daarna ook naar de politiechef en er werd driftig gerekend en onderhandeld over de prijs die Jörn zou moeten betalen. De opmerking dat er geen schade was omdat het varken alleen maar wat eerder opgegeten moest worden werd niet in overweging genomen. Uiteindelijk moest Jörn 2000 Rupee betalen (20 Euro). We hadden haast en dit geintje duurde alles bij elkaar wel 3 uur.
- Kort nadat we in India waren scheurde het sleepoog van mijn Camper af en moest gelast worden.
- Een aantal kilometer verder brak het oog volledig af en was niet meer te lassen.
- We konden toen de sleepstang niet meer gebruiken en maakten we een sleepkabel vast op een alternatieve plaats. Weer een paar kilometer verder in Kichha, op een drukke kruising, brak de sleepkabel.
- In overleg met de politie besloten we de Camper per vrachtauto naar Dehli te laten vervoeren om daar bij VW te laten repareren. Een transportfirma had ons een vrachtwagen beloofd voor de volgende dag 9 uur.
- Om 10 uur was er nog geen vrachtwagen. Om elf uur wezen ze een vrachtwagen aan en ging ik zekerheidshalve de breedte van het laadvlak meten en het bleek te klein te zijn. Geen probleem er zou een andere komen. Maar een half uur later kwam er geen vrachtwagen maar twee monteurs. Want als die de Camper zouden repareren hadden we geen vrachtwagen nodig. Om drie uur gaven de monteurs het maar want het was te moeilijk. Daarna werd de stad afgezocht naar een geschikte vrachtwagen maar ze waren of niet breed genoeg of ze hadden geen “national permit” en mochten niet naar Dehli rijden.
- Het was zondag en we kregen toch de Chefmonteur van VW in Dehli te pakken maar die zag ook geen transportmogelijkheden maar gaf wel een paar tips wat eventueel de oorzaak zou kunnen zijn dat de motor niet meer liep.
- Ten einde raad besloten we toch maar de resterende 250 km naar Dehli te slepen. Het probleem was dat geen trekoog meer hadden. De transportfirma had een slecht geweten en wees ons naar een lasbedrijfje die vrij snel een groot en zwaar trekoog monteerde. Maar deze constructie zal bepaald niet door de volgende autokeuring komen.
- Tijdens het slepen naar Dehli komen we in een file terecht ongeveer vijf km voor de brug over de Ganges. Er zat vier uur lang geen beweging in de file. Toen we eindelijk iemand vonden die engels sprak bleek dat het vandaag volle maan en dat de hindoes dan in grote getale in de rivier de Ganges gaan baden en bidden. We hadden 5 uur nodig om over de brug te komen.
- Om 17.00 uur kwamen we bij VW in Noida (bij Dehli) aan ( na bijna 400 km slepen) en begonnen ze die dag nog direct aan de Camper te werken tot de oorzaak gevonden was. De riem van de dieselinjectiepomp bleek gebroken te zijn en die was niet in voorrad en zou uit Singapore moeten komen. Gelukkig had ik op advies van de garage een reserve riem meegenomen.
- Het is nu 20 mei en mijn visum was geldig tot 19 mei. We reden van Noida naar Dehli naar het Foreigner’s Regional Registration Office (FRRO) om het visum te verlengen. Bij aankomst bleek het office gesloten te zijn vanwege een Hindoe feestdag. De feestdag was eigenlijk op 19 mei maar een paar ministeries hadden besloten om maar op 20 mei vrij te nemen. Je zou kunnen zeggen dat het ons niet mee zit.
Wordt vervolgd, met hopelijk beter nieuws.
Een paar dagen geleden had ik mijn Duitse vriend Peter nog bedankt voor het varken (“Schwein”) van porselein dat hij ons had gegeven om in de Camper te hangen. Het zou namelijk geluk brengen en tot dan toe had het “Schwein” inderdaad perfect zijn werk gedaan.
Vanaf het vertrek uit Pokhara ging het fout en heeft het ongeluk dagelijks toegeslagen.
We hadden nu in Pakistan moeten zijn en we staan in Dehli en kort samengevat ging de afgelopen vijf dagen het volgende mis:
- In Pokhara was al enkele dagen voor ons vertrek geen dieselolie te krijgen en ook gedurende reis van 650 km naar de grens met India was er geen druppel te koop, zelfs niet voor een “speciale prijs”. Het kwam gelukkig niet helemaal onverwacht en met de 60 liter die op dak stond bereikte we de grens.
- 100 km voor de grens viel mijn motor stil en was niet meer aan de praat te krijgen. Onze monteur was met zijn Camper onderweg ergens in India en niet bereikbar. De internationale telefoonverbindingen vanuit Nepal werkte die dag ook niet. We besloten dus maar voorlopig de Camper te slepen met Jörn zijn sleepstang omdat we dan sneller zouden kunnen rijden.
- 50 km voor de grens stak er plotseling een varken de weg over dat Jörn niet meer kon ontwijken. Grote oproer en een man of drie beweerde eigenaar van het varken te zijn en wilde geld zien.
- Bij de grens stopte de politie ons en nadat ze met Jörn hadden gesproken kwam een agent naar mij toe en zei “your friend killed child” waarop ik antwoorde “no child but pig”. Toen vroeg hij wat een “pig” was en toen ik zei een “animal” begreep hij het nog niet en heb ik maar een paar keer geknord. Na enige discussie moest Jörn mee naar de politiechef van het van Mahendranagar, een stadje 10 km kilometer terug.
- De echte eigenaar van het varken kwam kort daarna ook naar de politiechef en er werd driftig gerekend en onderhandeld over de prijs die Jörn zou moeten betalen. De opmerking dat er geen schade was omdat het varken alleen maar wat eerder opgegeten moest worden werd niet in overweging genomen. Uiteindelijk moest Jörn 2000 Rupee betalen (20 Euro). We hadden haast en dit geintje duurde alles bij elkaar wel 3 uur.
- Kort nadat we in India waren scheurde het sleepoog van mijn Camper af en moest gelast worden.
- Een aantal kilometer verder brak het oog volledig af en was niet meer te lassen.
- We konden toen de sleepstang niet meer gebruiken en maakten we een sleepkabel vast op een alternatieve plaats. Weer een paar kilometer verder in Kichha, op een drukke kruising, brak de sleepkabel.
- In overleg met de politie besloten we de Camper per vrachtauto naar Dehli te laten vervoeren om daar bij VW te laten repareren. Een transportfirma had ons een vrachtwagen beloofd voor de volgende dag 9 uur.
- Om 10 uur was er nog geen vrachtwagen. Om elf uur wezen ze een vrachtwagen aan en ging ik zekerheidshalve de breedte van het laadvlak meten en het bleek te klein te zijn. Geen probleem er zou een andere komen. Maar een half uur later kwam er geen vrachtwagen maar twee monteurs. Want als die de Camper zouden repareren hadden we geen vrachtwagen nodig. Om drie uur gaven de monteurs het maar want het was te moeilijk. Daarna werd de stad afgezocht naar een geschikte vrachtwagen maar ze waren of niet breed genoeg of ze hadden geen “national permit” en mochten niet naar Dehli rijden.
- Het was zondag en we kregen toch de Chefmonteur van VW in Dehli te pakken maar die zag ook geen transportmogelijkheden maar gaf wel een paar tips wat eventueel de oorzaak zou kunnen zijn dat de motor niet meer liep.
- Ten einde raad besloten we toch maar de resterende 250 km naar Dehli te slepen. Het probleem was dat geen trekoog meer hadden. De transportfirma had een slecht geweten en wees ons naar een lasbedrijfje die vrij snel een groot en zwaar trekoog monteerde. Maar deze constructie zal bepaald niet door de volgende autokeuring komen.
- Tijdens het slepen naar Dehli komen we in een file terecht ongeveer vijf km voor de brug over de Ganges. Er zat vier uur lang geen beweging in de file. Toen we eindelijk iemand vonden die engels sprak bleek dat het vandaag volle maan en dat de hindoes dan in grote getale in de rivier de Ganges gaan baden en bidden. We hadden 5 uur nodig om over de brug te komen.
- Om 17.00 uur kwamen we bij VW in Noida (bij Dehli) aan ( na bijna 400 km slepen) en begonnen ze die dag nog direct aan de Camper te werken tot de oorzaak gevonden was. De riem van de dieselinjectiepomp bleek gebroken te zijn en die was niet in voorrad en zou uit Singapore moeten komen. Gelukkig had ik op advies van de garage een reserve riem meegenomen.
- Het is nu 20 mei en mijn visum was geldig tot 19 mei. We reden van Noida naar Dehli naar het Foreigner’s Regional Registration Office (FRRO) om het visum te verlengen. Bij aankomst bleek het office gesloten te zijn vanwege een Hindoe feestdag. De feestdag was eigenlijk op 19 mei maar een paar ministeries hadden besloten om maar op 20 mei vrij te nemen. Je zou kunnen zeggen dat het ons niet mee zit.
Wordt vervolgd, met hopelijk beter nieuws.
Reisverslag 33 - Foto's
Aan de grens maar zonder sleepwagen. Die was op weg naar de politiechef.
Handig winkeltje, je kan zittend je klanten bedienen.
Op de terug weg naar India stonden heel veel bomen in bloei.
Bij de grens moet je over een stuwdam met eenrichtingverkeer.
Dat geeft niks je rijdt gewoon door en hoopt dat die andere terugrijdt.
Onder grote belangstelling wordt het sleepoog gelast.
Reisverslag 33 - Foto's
De monteurs (met adviseurs) aan het werk in Kichha.
Het grote sleepoog wordt gemonteerd.
Al wordt er gesleept, de ruimte tussen twee auto's wordt altijd benut in India.
In de file, vier uur lang!
Dit sleepoog en kabel hielden het 250 km uit
Reisverslag 33 - Foto's
Dit gebeurd als er op een 2 baans weg een file is in India. Je doet net als of het een 6 baans weg is en rijdt op elkaar af tot het hele zaakje muurvast zit.
Deze jongens waren, tijdens de file, twee meloenen aan het verkopen. De verkoop ging niet snel genoeg en toen aten ze, ze zelf maar op.
De oorzaak van de file. Het Hindoefeest aan de Ganges.
woensdag 14 mei 2008
Reisverslag 32
Jörn is deze week naar Duitsland gevlogen om de paspoorten op te halen. Zijn contactpersoon had hem behoorlijk in de steek gelaten en om niet nog meer tijd te verliezen leek dit de beste oplossing. Als alles volgens plan verloopt komt hij donderdag 15 mei terug en vertrekken Jörn en ik 16 mei uit Pokhara naar Islamabad in Pakistan. De andere 3 Campers zijn begin van de week al vertrokken naar Amritsar. Zij konden eerder vertrekken omdat ze over een tweede paspoort beschikken maar moeten in Amritsar op ons wachten omdat het Pakistan visum
in de paspoorten staat die opgehaald worden in Duitsland.
Jörn en ik zijn van plan om in 4 dagen van Pokhara naar de grens van Pakistan te rijden omdat mijn Visum voor India op 19 mei verloopt. Mocht dat niet lukken, dan moeten we naar Dehli om het visum te laten verlengen. Tegen de tijd dat we in Islamabad aankomen zullen we wel weten of we via de Karakoram Highway China in mogen.
in de paspoorten staat die opgehaald worden in Duitsland.
Jörn en ik zijn van plan om in 4 dagen van Pokhara naar de grens van Pakistan te rijden omdat mijn Visum voor India op 19 mei verloopt. Mocht dat niet lukken, dan moeten we naar Dehli om het visum te laten verlengen. Tegen de tijd dat we in Islamabad aankomen zullen we wel weten of we via de Karakoram Highway China in mogen.
Reisverslag 31
Hier zijn nog een paar belevenissen uit Pokhara:
5th Fewa New Year Festival 2065.
In het park van Pokhara, op 100 m van onze staanplaats bij het “Nepal Guest House”, vond het 5th Fewa New Year Festival 2065 plaats. (het was nieuwjaar in Nepal op 13 april).
Het festival duurde 10 dagen en bestond uit een kermis, waarvan de grote attracties uit India kwamen, veel eettentjes en een muziektent. Overdag waren er in de tent optredens van Nepalese artiesten die hoofdzakelijk volksmuziek speelde waarvan Ria na een dag of vijf zei: “ik begin die muziek nog mooi te vinden ook”. Elke avond waren er optredens van wat ik maar “rock bands”zal noemen. Als ik 45 jaar jonger was geweest, zou ik de soort muziek beter hebben kunnen beschrijven. Ze maakte in ieder geval een hoop herrie en we waren blij dat ze elke avond om 10 uur ophielden. Een wel heel leuke attractie was de “steile wand”. Ik kan me nog herinneren dat ik als kind er één gezien heb op de kermis waar twee motoren tegen de verticale wand rondjes reden. In Pokhara reden er niet alleen drie motoren rondjes tegen de verticale wand, maar tegelijk ook nog twee auto’s waarvan de bestuurders ook nog de deur opende en buiten gingen hangen. De constructie van de kuip en de bordessen waar je opstond zag er beslist niet betrouwbaar uit. Het hele spul ging bij de eerste twee motoren als zo enorm heen-en-weer dat Ria snel de trap afging en te tent verliet.
Nepalese Bruiloft
De hotel manager van het “Nepal Guest House” (hier staan we met de Camper sinds begin april), gaf ons twee brieven met de mededeling dat het uitnodigingen waren om de bruiloft bij te wonen van familieleden van de hotel eigenaar. Maar waarom kregen we twee uitnodigingen? Het ging tenslotte maar om één bruiloft. We konden wel zien dat de uitnodigingen verschillend waren, maar lezen konden we ze niet. Bij navragen bleek dat we door de familie van de bruid waren uitgenodigd om de huwelijksceremonie en het feest bij de bruid bij te wonen. En de tweede uitnodiging was van de familie van de bruidegom om daar een dag later nog een keer het heugelijke feit te vieren. Jammer genoeg konden we beide feesten niet bijwonen omdat Ria op de eerste dag van het feest naar huis zou vliegen en ik een trekking had geboekt die ook dezelfde dag begon. Jitka en Adolf hadden ook de uitnodigingen gekregen en de bijgaande foto’s zijn door hun gemaakt.
5th Fewa New Year Festival 2065.
In het park van Pokhara, op 100 m van onze staanplaats bij het “Nepal Guest House”, vond het 5th Fewa New Year Festival 2065 plaats. (het was nieuwjaar in Nepal op 13 april).
Het festival duurde 10 dagen en bestond uit een kermis, waarvan de grote attracties uit India kwamen, veel eettentjes en een muziektent. Overdag waren er in de tent optredens van Nepalese artiesten die hoofdzakelijk volksmuziek speelde waarvan Ria na een dag of vijf zei: “ik begin die muziek nog mooi te vinden ook”. Elke avond waren er optredens van wat ik maar “rock bands”zal noemen. Als ik 45 jaar jonger was geweest, zou ik de soort muziek beter hebben kunnen beschrijven. Ze maakte in ieder geval een hoop herrie en we waren blij dat ze elke avond om 10 uur ophielden. Een wel heel leuke attractie was de “steile wand”. Ik kan me nog herinneren dat ik als kind er één gezien heb op de kermis waar twee motoren tegen de verticale wand rondjes reden. In Pokhara reden er niet alleen drie motoren rondjes tegen de verticale wand, maar tegelijk ook nog twee auto’s waarvan de bestuurders ook nog de deur opende en buiten gingen hangen. De constructie van de kuip en de bordessen waar je opstond zag er beslist niet betrouwbaar uit. Het hele spul ging bij de eerste twee motoren als zo enorm heen-en-weer dat Ria snel de trap afging en te tent verliet.
Nepalese Bruiloft
De hotel manager van het “Nepal Guest House” (hier staan we met de Camper sinds begin april), gaf ons twee brieven met de mededeling dat het uitnodigingen waren om de bruiloft bij te wonen van familieleden van de hotel eigenaar. Maar waarom kregen we twee uitnodigingen? Het ging tenslotte maar om één bruiloft. We konden wel zien dat de uitnodigingen verschillend waren, maar lezen konden we ze niet. Bij navragen bleek dat we door de familie van de bruid waren uitgenodigd om de huwelijksceremonie en het feest bij de bruid bij te wonen. En de tweede uitnodiging was van de familie van de bruidegom om daar een dag later nog een keer het heugelijke feit te vieren. Jammer genoeg konden we beide feesten niet bijwonen omdat Ria op de eerste dag van het feest naar huis zou vliegen en ik een trekking had geboekt die ook dezelfde dag begon. Jitka en Adolf hadden ook de uitnodigingen gekregen en de bijgaande foto’s zijn door hun gemaakt.
Reisverslag 31 - Foto's
De kermis.
Deze kleine ton is de "steile wand".
Twee auto's en drie motoren rijden tegelijkertijd rond.
Voor technici: dit is de aandrijving van het reuzenrad.
Draaimolen met handbediening.
Abonneren op:
Posts (Atom)
