Reisverslag 34

Delhi – Islamabad.

We zijn nu weer terug in het land van de zware bewaking, de bonte vrachtwagens en waar het soms lijkt dat er meer mensen op het dak van een bus vervoerd worden dan er in: Pakistan.
Bij het Pakistaanse klimaat hoort eigenlijk ook een biertje. Maar het gebruik van alcohol wordt er niet op prijsgesteld en het is in principe ook niet te koop zonder een speciale vergunning. 25 mei zijn we in Islamabad aangekomen met de bedoeling om hier het visum voor China en Kazakhstan te bemachtigen.

De Camper was door de VW dealer in Delhi (www.kashyap-vw.com) in één dag gerepareerd. Toen ik de “Duitse” werkplaatschef om de rekening vroeg zei hij dat voor buitenlanders de eigenaar zelf de rekeningen opmaakte. Ik dacht, nee niet weer een “toeristenprijs”. Want in India of je nu een taxi neemt of iets bezoekt, je moet altijd meer betalen dan de lokale bevolking. In plaats van de eigenaar kwam zijn vrouw, een Nederlandse, naar me toe en wenste me nog een voorspoedige voortzetting van de reis. “Maar waar is de rekening” vroeg ik, waar op ze antwoordde dat er geen rekening te betalen was. Na haar hartelijk bedankt te hebben vroeg ik me af waarom ik niet hoefde te betalen. Was het omdat ik Nederlander was, aardig of misschien wel zielig? Weet iemand nog een andere reden?

Door de autopech was ook mijn visum verlopen. De visumverlenging nam twee dagen in beslag en kostte Euro 52. Eerst moest ik naar het naar het Foreigner’s Regional Registration Office” (FRRO), dan naar het Ministry of Home Affairs en de volgende dag weer terug naar het FRRO. De meeste bezoekers wilde een visumverlenging omdat ze graag langer wilde blijven maar ik wilde zo snel mogelijk het land uit. Jammer genoeg was er voor beide gevallen maar één procedure waardoor er lange wachttijden waren. Bij het Ministry for Home Affairs moest ik bijvoorbeeld een brief afhalen om vijf uur en kreeg die pas om half acht.

Van Delhi wilde zo snel mogelijk naar Amristsar waar de andere reisgenoten op ons wachtten.
Het nam veel meer tijd in beslag dan verwacht en het eerste probleem deed zich al voor in Delhi. Jörn had dacht hij een goede kaart van Delhi maar een weg die nog wel “great trunk road” genoemd werd, bleek één van de smalste en drukste straatjes van Old-Delhi te zijn. Het gevolg was dat we er geen van beiden zonder schade doorheen kwamen.
Van Delhi naar Amritsar loop een vierbaansweg van 450 km maar het is bepaald geen snelweg. Een paar kilometer buiten Delhi stonden er ineens feesttenten en complete gaarkeukens in de middenberm. Over een afstand van 10 tot 15 km stond de weg vol met bamboe feestbogen en tenten. Het bleek een feest te zijn van de Sikhs, die vierde o.a. dat Guru Gobind Singh, 300 jaar geleden het “Holy Book” (hun bijbel) eindelijk had afgemaakt nadat eer een paar honderd jaar aan gewerkt was. Maar waarom viert met dit heugelijke feit op een vierbaansweg waardoor een enorme chaos ontstond? Duizenden Sikhs kwamen er op af met alle mogelijke vervoermiddelen, motoren, rickshaws, vrachtwagens, bussen en personenauto’s en alles werd op de snelweg geparkeerd. ( http://en.wikipedia.org/wiki/Guru_Gobind_Singh )

De drie andere Campers, die eerder Nepal konden verlaten omdat ze een 2de paspoort hadden, bezochten in India het Jim Corbett National Park ook wel het Corbett Tiger Reserve genoemd.
Hartmut en Josef gingen hier op Olifantensafari en hadden het geluk dat ze op korte afstand een tijger te zien kregen. Wij maakte later de opmerking tegen Hartmut dat het misschien wel een opgezette tijger was maar hij wist het tegendeel te bewijzen door een kort filmpje te laten zien.

Vanaf Amritsar ging de groep (5 campers en zeven personen) weer gezamenlijk op pad richting de Pakistaanse grens en dan naar Islamabad.
Wij gingen naar de Attari / Wagah grens om naar Pakistan te gaan maar er zijn elke dag honderden soms wel duizenden mensen die naar de grens gaan om de “closing the border” ceremonie bij te wonen. Deze 20 minuten ceremonie is puur theater. Aan beide kanten van de grens staan permanente tribunes voor het publiek. Onder het uiten van dreigementen marcheren de soldaten op elkaar toe en het publiek joelt mee. Op het laatst gaan de grenspoorten weer open en geven de officieren elkaar een hand. De vlaggen van beide landen worden tegelijk gestreken, de poorten gesloten en de ceremonie is afgelopen. Beide lande landen leven steeds op vijandige voet met elkaar vanwege o.a. Kashmir en dit is waarschijnlijk de verklaring voor deze merkwaardige ceremonie. Hier kan je een paar leuke filmpjes van de ceremonie bekijken: http://www.youtube.com/results?search_query=closing+the+border&search_type=