Reisverslag 42

Karakorum (Kharkhorin)

Dzjengis Kahn (http://nl.wikipedia.org/wiki/Dzjengis_Khan) vestigde in 1220 de hoofdstad van het Mongoolse rijk in Karakorum, ongeveer 375 km ten zuidwesten van de huidige hoofdstad Ulaanbaatar. Reeds 40 jaar later verhuisde de hoofdstad naar wat nu Beijing is. Van de oude stad Karakorum is praktisch niets meer te vinden. De resten zijn o.a. gebruikt om in de 16de eeuw te beginnen met de bouw van het boeddhistische klooster Erdene Zuu. Dit klooster wordt beschouwd als het belangrijkste klooster in Mongolië en is wat betreft de omvang ook het grootste. Het klooster is omgeven door een enorme lange muur van 1680m, waarin 108 stupa’s zijn verwerkt, op 15m uit elkaar.
Toen het klooster volledig klaar was 300 jaar later, bestond het complex uit 60-100 tempels en stonden er 300 gers binnen de muren. Tijdens het Stalin regime werd het klooster zwaar beschadigd. Alle tempels, op drie na, werden vernietigd en de monniken gedood of afgevoerd naar Siberië. Sinds de val van het communisme in de Sovjet Unie is er weer godsdienst vrijheid in Mongolië en is het klooster weer in gebruik.

De grens van het oude Karakorum werd aangeven door vier grote stenen schildpadden. Er zijn er twee over en die staan achter het klooster. Er werden destijds schildpadden gebruikt omdat zij het symbool zijn van de “eeuwigheid”

De riem van de campermotor piepte al een paar weken als de airconditioning werd ingeschakeld. Maar het piepen hielt dan weer vrij snel op. Bij het binnenrijden van Karakorum was het gepiep van de riem vrijwel constant. Het bleek dat de airconditioning compressor nog een beetje op zijn plaats werd gehouden door een afgebroken bout. De tweede bout was nergens meer te vinden. Ook alle andere campers hebben op de Mongoolse wegen schade opgelopen. De schade bestaat o.a. uit, een verbogen chassis, een gescheurde lasnaad, een kromme achteras, gebroken uitlaatpijp, losse dieselolietanks, kapotte ventilatormotor etc.

In Karakorum vernamen we ook dat er vijf doden en honderden gewonden waren gevallen in Ulaanbaatar bij onlusten die waren ontstaan nadat de communistische MPRD (de regerende Mongolian People’s Revolutionary Party) zich vroegtijdig winnaar had verklaard van de verkiezingen van 29 juni. Het hoofdkwartier van De MPRD was bestormd en in brand gestoken. En de regering had de noodtoestand voor vier dagen afgekondigd.