Volgens ons reisplan zouden we 9 mei van Nepal de grens overgaan naar Tibet en één maand door China reizen en van daar naar Mongolië. Alles was goed voorbereid voor de reis door China en in januari hadden we een Chinees reisbureau al opdracht gegeven om de benodigde goedkeuringen te bezorgen, incl. Chinees rijbewijs, kentekenbewijs, nummerplaten, autokeuring en de verplichte gids.
De in tussen wel bekende onlusten in Tibet en een paar andere provincies hebben roet in het eten gegooid. De Chinezen zouden aanvankelijk vanaf 1 mei weer toeristen in Tibet toelaten maar dit is nu weer voor onbepaalde tijd uitgesteld. Het gevolg voor ons is dat we niet als gepland naar Tibet kunnen reizen en het Chinese reisbureau heeft nu voorgesteld om te proberen goedkeuring te krijgen om door de provincie Xinjiang (http://en.wikipedia.org/wiki/Xinjiang) ) te mogen reizen. Dit is de provincie in het noordwesten van China en grenst aan Pakistan, Tajikistan, Kyrgyzstan, Kazakhstan en Mongolië. De kortste weg voor ons om naar Xinjiang te komen is via Pakistan.
Rond 10 mei, als onze paspoorten terug zijn uit Duitsland met o.a. het visum voor Pakistan, rijden we terug via India naar Pakistan. Als we dan onderweg te horen krijgen dat we door Xinjiang mogen reizen, rijden we naar de Chinese grens in het noorden van Pakistan.
Deze route gaat door een geweldig mooi landschap over de beroemde Karakoram Highway (http://en.wikipedia.org/wiki/Karakoram) naar Kashgar (Kashi) in China. De grens ligt boven op de Khunjerab pas op 4730 m.
We hebben dan ongeveer twee weken de tijd om door Xinjiang, Mongolië te bereiken.
Er zijn maar een paar kleine grensposten tussen Xinjiang en Mongolië en deze zijn maar een paar weken per maand open. Ook is het nog niet duidelijk of wij met onze Campers hiervan gebruik mogen maken. Onze reis gaat dus de komende tijd niet zoals gepland en is nog vol vraagtekens. Het blijft spannend!
Het verhaal over het vermiste teiltje was ook spannend, vooral voor Ria. Het teiltje is weer terecht. Het staat na een wereldreis gemaakt te hebben weer in Mary’s berging in Zevenbergen. Op het vliegveld van Katmandu, toen Mary aan het inchecken was, kwam er een man nog op het laatste moment met het teiltje aanrennen. Ze had toen geen andere optie meer dan het maar weer terug mee naar huis te nemen. Ria vliegt 30 april, zoals gepland was, naar Nederland en is vastbesloten, om als ze over twee maanden weer de reis met ons vervolgd, het nogmaals te proberen het teiltje in de Camper te krijgen. Gezien de geschiedenis van het teiltje is nog maar de vraag of dat zal lukken. Wordt vervolgd!
zondag 27 april 2008
Reisverslag 28 - Landkaarten
Xinjiang grootste provincie van China. Beslaat 1/6 van de totale oppervlakte van China.
Of te wel 40 keer zo groot als Nederland.
Karakoram Highway.
woensdag 23 april 2008
Reisverslag 27
Een paar dagen na terugkomst van onze trekking in Pokhara, zijn we met Mary naar Kathmandu gegaan. We wilden met haar de highlights van Kathmandu bezoeken voordat ze weer naar huis zou gaan. We wisten er gelukkig nog redelijk de weg na het laatste bezoek in 2004. We bezochten de Boeddhistische Tempel van Swayambhunath, Durbar Square, en in Patan nog een Durbar Square en de Gouden Tempel. De tempel van Swayambhunath staat op een heuvel in het westen van Kathmandu. Je kan de tempel bereiken via een hoge steile trap, terwijl de apen om je heen lopen en van de trapleuning afglijden. De tempel wordt dan ook wel „ Apentempel“ genoemd. Vanaf de tempel heb je ook een goed uitzicht over Kathmandu.
Het Durbar Square of te wel „ Paleisplein“ is een verzameling van oude gebouwen en tempels uit de 17de en 18de eeuw. De koning woont al meer dan 100 jaar niet meer in het Hunuman Dhoka, het „ oude koninglijke paleis“ op het plein. Op het plein staat ook het Kumari Bahal ook wel het „ huis van de levende godin“ genoemd. Ja, in Nepal bestaan nog godinnen en ze zijn er ook nog in levendelijve aanwezig. Kumari Devi, de levende godin, is een jong meisje dat in het gebouw woont. Ze is gewoonlijk tussen 4 en 12 jaar oud en wordt altijd gekozen uit meisjes van de Newari kaste. Zij moet aan een groot aantal eisen voldoen en een aantal zware testen doorstaan. Ze leeft in strikt isolement en verschijnt slechts 6 keer per jaar in het openbaar bij bijzondere gebeurtenissen en feesten. Niettemin zagen wij haar een paar seconden voor het venster toen een gids Kumari riep en ze bij hoge uitzondering verscheen. Kumari houdt op godin te zijn zodra ze de eerste puberteit verschijnselen toont door ongesteld te worden.
Durbar Square is een „ World Heritage Monument“ sinds 1979. Ondanks dat laat de behandeling en het onderhoud veel te wensen over.
Het Durbar Square in Patan is een soortgelijk plein als in Kathmandu. Het maakt een veel beter onderhouden indruk en ook wordt het verkeer van het plein geweerd.
De Gouden Tempel in Patan is een klein boedhistisch klooster uit de 14de eeuw en is een oase van rust in de drukke stad.
Mary had ook een paar geocache lokaties meegebracht van Kathmandu. De eerste was in Thamel vlak bij het hotel. De schat hadden we gauw gevonden en was op het kantoor van een reisburo verstopt. De tweede geocache was hemelsbreed 3 km van het hotel vandaan en bleek in het Mahendra park te zijn. We vonden de plaats waar de schat verstopt zou moeten zijn, achter bamboe struiken.
In het park werden ook twee bruiloftsfeesten gevierd en een aantal gasten, vooral de kinderen, hadden meer belangstelling in ons dan in het feest. In het geheim naar de schat zoeken was daardoor onmogelijk en we maakte een vreemde indruk door achter de bamboe struiken naar iets te zoeken wat we jammer genoeg niet konden vinden.
De schat moet goed verstopt zijn, want op internet stond dat meer dan de helft van de mensen die gezocht hebben het ook niet konden vinden.
Er komt maar geen einde aan het verhaal over Ria’s vermiste teiltje. Het teiltje was niet samen met Mary in Kathmandu aangekomen en aangegeven als vermiste bagage.Bij terugkomst van de trekking informeerde we naar de vermiste bagage en het bleek gevonden te zijn op het vliegveld van Kathmandu. Toen we op het vliegveld bij de betreffende afdeling kwamen om de vermiste bagage af te halen werd nogmaals bevestigd dat de bagage in Katmandu was aangekomen. Toen Mary echter naar de bagageloods ging om haar bagage op te halen, was het teiltje nergens te vinden.
Wordt vervolgd!
Zaterdag 19 april namen we op het vliegveld afscheid van Mary. We hebben een hele gezellige twee weken met haar gehad. Ria nam afscheid en zei tot over twee weken en ik zei tot ziens in oktober „ love“
De volgende dag namen we een comfortabele bus terug naar Pokhara waar de Camper staat. De afstand is maar 200 km maar de reis duurde met 3 korte stops voor koffie en lunch 7 uur. De prijs hiervoor zal jullie verbazen. Het kost omgerekend 10 Euro incl. een fles mineraal water en een heerlijke lunch at een luxe resort. De Nepalezen begrijpen maar niet dat we deze bus namen want er is er ook een bus voor 3,50 Euro.
Het Durbar Square of te wel „ Paleisplein“ is een verzameling van oude gebouwen en tempels uit de 17de en 18de eeuw. De koning woont al meer dan 100 jaar niet meer in het Hunuman Dhoka, het „ oude koninglijke paleis“ op het plein. Op het plein staat ook het Kumari Bahal ook wel het „ huis van de levende godin“ genoemd. Ja, in Nepal bestaan nog godinnen en ze zijn er ook nog in levendelijve aanwezig. Kumari Devi, de levende godin, is een jong meisje dat in het gebouw woont. Ze is gewoonlijk tussen 4 en 12 jaar oud en wordt altijd gekozen uit meisjes van de Newari kaste. Zij moet aan een groot aantal eisen voldoen en een aantal zware testen doorstaan. Ze leeft in strikt isolement en verschijnt slechts 6 keer per jaar in het openbaar bij bijzondere gebeurtenissen en feesten. Niettemin zagen wij haar een paar seconden voor het venster toen een gids Kumari riep en ze bij hoge uitzondering verscheen. Kumari houdt op godin te zijn zodra ze de eerste puberteit verschijnselen toont door ongesteld te worden.
Durbar Square is een „ World Heritage Monument“ sinds 1979. Ondanks dat laat de behandeling en het onderhoud veel te wensen over.
Het Durbar Square in Patan is een soortgelijk plein als in Kathmandu. Het maakt een veel beter onderhouden indruk en ook wordt het verkeer van het plein geweerd.
De Gouden Tempel in Patan is een klein boedhistisch klooster uit de 14de eeuw en is een oase van rust in de drukke stad.
Mary had ook een paar geocache lokaties meegebracht van Kathmandu. De eerste was in Thamel vlak bij het hotel. De schat hadden we gauw gevonden en was op het kantoor van een reisburo verstopt. De tweede geocache was hemelsbreed 3 km van het hotel vandaan en bleek in het Mahendra park te zijn. We vonden de plaats waar de schat verstopt zou moeten zijn, achter bamboe struiken.
In het park werden ook twee bruiloftsfeesten gevierd en een aantal gasten, vooral de kinderen, hadden meer belangstelling in ons dan in het feest. In het geheim naar de schat zoeken was daardoor onmogelijk en we maakte een vreemde indruk door achter de bamboe struiken naar iets te zoeken wat we jammer genoeg niet konden vinden.
De schat moet goed verstopt zijn, want op internet stond dat meer dan de helft van de mensen die gezocht hebben het ook niet konden vinden.
Er komt maar geen einde aan het verhaal over Ria’s vermiste teiltje. Het teiltje was niet samen met Mary in Kathmandu aangekomen en aangegeven als vermiste bagage.Bij terugkomst van de trekking informeerde we naar de vermiste bagage en het bleek gevonden te zijn op het vliegveld van Kathmandu. Toen we op het vliegveld bij de betreffende afdeling kwamen om de vermiste bagage af te halen werd nogmaals bevestigd dat de bagage in Katmandu was aangekomen. Toen Mary echter naar de bagageloods ging om haar bagage op te halen, was het teiltje nergens te vinden.
Wordt vervolgd!
Zaterdag 19 april namen we op het vliegveld afscheid van Mary. We hebben een hele gezellige twee weken met haar gehad. Ria nam afscheid en zei tot over twee weken en ik zei tot ziens in oktober „ love“
De volgende dag namen we een comfortabele bus terug naar Pokhara waar de Camper staat. De afstand is maar 200 km maar de reis duurde met 3 korte stops voor koffie en lunch 7 uur. De prijs hiervoor zal jullie verbazen. Het kost omgerekend 10 Euro incl. een fles mineraal water en een heerlijke lunch at een luxe resort. De Nepalezen begrijpen maar niet dat we deze bus namen want er is er ook een bus voor 3,50 Euro.
Reisverslag 27 - Foto's
De trap naar de " Apen Tempel" Swayambhunath.
Swayambhunath.
Het uitzicht over Kathmandu.
Boeddhistische monnik met gebedsmolen.
De Stupa met Booeddha's ogen in vier richtingen.
Reisverslag 27 - Foto's
Close-up van Boeddha's ogen.
Mary draait de gebedsmolen.
Op het dakterras van Helena's restaurant.
Met de rickshaw naar het Durbar Square in Kathmandu.
Durbar Square (1)
Reisverslag 27 - Foto's
Durbar Square (2)
Durbar Square - Mary tussen de duiven en koeien.
Durbar Square (3)
Bruidspaar op Durbar Square.
Mocht je niet weten hoe het moet, dan geven de tempels op Durbar Square genoeg voorbeelden.
Reisverslag 27 - Foto's
Bij dit beeld van Bhairav lieten regeringen de eed afleggen.
Er zijn prachtige bloemenslingers op het plein te koop.
Het gebouw waar de levende godin Kumari Devi woont.
Het venster waar Kumari verschijnt bij officiële gelegenheden.
Op een dakterras in Patan. Waar blijft de koffie?
Reisverslag 27 - Foto's
Patan - Durbar Square
Oma met kleindochter.
Een kleurrijke Nepaleees van 85.
Mary bekijkt hoe ver het is naar de volgende Geocache.
Boeddhistische monnik in de Gouden Tempel.
Reisverslag 27 - Foto's
Het bruidspaar in Mahendra park.
Een paar van de gasten.
De muzikanten op de bruiloft.
maandag 21 april 2008
Reisverslag 26
Mary was naar Nepal gekomen om met ons een trekking te maken in de Himalaya. Aangezien ze maar 2 weken vrij kon nemen bleven er maar 9-10 dagen over voor de trek.
We hadden graag naar Jomsom of de Annapurna Base Camp (ABC) gelopen maar voor beiden was het risico te groot dat we niet tijdig terug zouden zijn voor haar vlucht terug naar Nederland. Zekerheidshalve werd dus besloten een 8 daagse trek te maken waarbij we een deel van de Jomsom & ABC routes zouden lopen. Voor de kenners de gelopen etappes waren:
Dag 1 Nayapul – Hile
Dag 2 Hile – Ulleri – Ghorepani
Dag 3 Ghorepani – Poon Hill – Ghorepani – Deurali
Dag 4 Deurali – Banthanti – Tadapani – Ghandruk
Dag 5 Ghandruk – Chhomrong
Dag 6 Chhomrong – Jhinu danda – New Bridge – Landruk
Dag 7 Landruk – Tolka – Deurali – Dhampus
Dag 8 Dhampus - Phedi
Tijdens de trek verbleven we in guest houses, lodges, tea houses en hotels. Verschillende namen voor dezelfde soort eenvoudige accommodatie. Ofschoon tot onze verbazing hadden we enkele keren een warme douche. Vooral Japanners kiezen ervoor om in tenten te verblijven, compleet met eigen keuken, en kamperen dan op een grasveldje bij een lodge.
De eerste dag liepen we een uurtje of twee langs een rivier naar onze eerste overnachtingplaats, het Dipok Guest House in Hile. Hier waren de muren tussen de kamers van karton en had je de indruk dat de mensen in de kamer ernaast, echt bij je in bed lagen. Mary leerde hierdoor haar buurman Jeffrey goed kennen zonder hem ooit gezien te hebben. Toen ze hem s’morgens uit zijn kamer zag komen had ze bijna “good morning Jeffrey “ tegen hem gezegd.
De tweede dag naar Ghorepani zou de zwaarste worden omdat we dan meer dan 3000 treden zouden moeten klimmen volgens de man waar we de trek geboekt hadden. Achteraf bleken dat meer dan 6000 treden te zijn en er zouden nog enkele dagen volgen met heel veel treden.
Vaak moesten we tijdens onze wandeling op de smalle paden snel opzij omdat we een groep muilezels tegen kwamen met allerlei soorten lading voor de dorpen in de omgeving. Één keer toen we een bocht om kwamen hoorden we een behoorlijk geritsel uit de ravijn komen en zagen daar 25 – 30m lager een muilezel die uitgegleden moet zijn en samen met zijn lading naar beneden was gevallen. Zijn baas was er achteraan gegaan en probeerde met veel pijn en moeite het dier weer naar boven te krijgen. Tijdens onze lunchpauze kwamen de karavaan weer voorbij en tot onze verbazing liep de bewuste gevallen muilezel weer vrolijk voorop.
Iedereen heeft zo zijn eigen mening over wat voor uitrusting men zo al nodig heeft voor een trekking in de bergen. Onderweg naar Ghorepani zagen we hiervan wel een extreem voorbeeld, een Aziatische dame met open sleehakken en prachtige witte teen sokken. Zie foto!
In Ghorepani ging om half vijf de wekker af om, om vijf uur te beginnen met het beklimmen van Poon Hill. In het donker met hoofdlampen en dikke winter kleding zijn we naar boven geklommen. Halverwege zagen we al dat het weer niet mee wilde werken om een mooie zonsopgang te zien, maar besloten toch maar om verder te gaan naar de top. Het was de moeite waard en we konden mooie foto’s van de bergen maken. De dame met de sleehakken was tot onze verbazing ook op Poon Hill.
Op weg naar beneden zagen we prachtige rhodendendron bossen op de helling van Poon Hill. Toen we naar boven gingen hadden we die niet gezien omdat het nog donker was of misschien wel vanwege de inspanning om boven te komen.
De volgende avond, in Deurali deelde we het guest house met een groep Japanners, die op reis waren met eigen keuken, Japanse ingrediënten en warm waterzakken. Waarschijnlijk door de hoogte (3100 m) kregen we een zware hagelbui. Het werd koud en het was vechten voor een plekje rond de kachel.
De verkiezingen op 10 april gingen ongemerkt aan ons voorbij. We hadden geen keus, maar men had ons meermaals aangeraden om kort voor en na 10 april in de bergen te zijn. Bij terugkomst hoorde we dat, zoals verwacht, de Maoïstische Partij aan de winnende hand was.
Mary had ook een paar geocache lokaties gevonden op het internet voor Nepal. (Als je niet weet wat geocaching is en het graag will weten, kijk dan op: http://www.geocaching.nl/qanda/faq.php ). Één ervan lag op onze route. Het bleek een waterval te zijn bij New Bridge aan de Modi Kholka (rivier). Het was een virtuele geocache en we hoefde dus niet naar een schat te zoeken. Mary moest een foto van haarzelf laten maken bij de waterval als bewijs dat ze de plaats had gevonden.
In Landruk ontmoette we door stom toeval onze reisgenoten, Adolf en Jitka. Zij liepen een korte versie van onze trekking ofschoon ze aanvankelijk de Royal Trek wilde lopen. Het bleek allemaal veel zwaarder te zijn dan men ze bij het boeken verteld had.
Op 13 april was het Nieuwjaar 2065 in Nepal maar het ging eigenlijk ongemerkt voorbij. We hadden niet de indruk dat men het nodig vindt in Nepal om dit te vieren.
Wij waren erg tevreden over onze gids Purna Kabash. Hij deed niet alleen goed zijn werk maar veel meer. Hij sprak goed engels en begeleide ons de gehele dag, vanaf het moment dat hij ons wekte, zonder daarbij opdringerig te zijn . Hij lette bijvoorbeeld goed op dat wij onze waardevolle spullen niet lieten slingeren etc. Je hoeft alleen maar naar Nepal te vliegen. Vanaf aankomst in Nepal kan Purna alles voor je regelen. Wij kunnen hem zonder enige twijfel aanbevelen. Je kunt hem het beste bereiken via e-mail: purnakabash@yahoo.com.
We hadden graag naar Jomsom of de Annapurna Base Camp (ABC) gelopen maar voor beiden was het risico te groot dat we niet tijdig terug zouden zijn voor haar vlucht terug naar Nederland. Zekerheidshalve werd dus besloten een 8 daagse trek te maken waarbij we een deel van de Jomsom & ABC routes zouden lopen. Voor de kenners de gelopen etappes waren:
Dag 1 Nayapul – Hile
Dag 2 Hile – Ulleri – Ghorepani
Dag 3 Ghorepani – Poon Hill – Ghorepani – Deurali
Dag 4 Deurali – Banthanti – Tadapani – Ghandruk
Dag 5 Ghandruk – Chhomrong
Dag 6 Chhomrong – Jhinu danda – New Bridge – Landruk
Dag 7 Landruk – Tolka – Deurali – Dhampus
Dag 8 Dhampus - Phedi
Tijdens de trek verbleven we in guest houses, lodges, tea houses en hotels. Verschillende namen voor dezelfde soort eenvoudige accommodatie. Ofschoon tot onze verbazing hadden we enkele keren een warme douche. Vooral Japanners kiezen ervoor om in tenten te verblijven, compleet met eigen keuken, en kamperen dan op een grasveldje bij een lodge.
De eerste dag liepen we een uurtje of twee langs een rivier naar onze eerste overnachtingplaats, het Dipok Guest House in Hile. Hier waren de muren tussen de kamers van karton en had je de indruk dat de mensen in de kamer ernaast, echt bij je in bed lagen. Mary leerde hierdoor haar buurman Jeffrey goed kennen zonder hem ooit gezien te hebben. Toen ze hem s’morgens uit zijn kamer zag komen had ze bijna “good morning Jeffrey “ tegen hem gezegd.
De tweede dag naar Ghorepani zou de zwaarste worden omdat we dan meer dan 3000 treden zouden moeten klimmen volgens de man waar we de trek geboekt hadden. Achteraf bleken dat meer dan 6000 treden te zijn en er zouden nog enkele dagen volgen met heel veel treden.
Vaak moesten we tijdens onze wandeling op de smalle paden snel opzij omdat we een groep muilezels tegen kwamen met allerlei soorten lading voor de dorpen in de omgeving. Één keer toen we een bocht om kwamen hoorden we een behoorlijk geritsel uit de ravijn komen en zagen daar 25 – 30m lager een muilezel die uitgegleden moet zijn en samen met zijn lading naar beneden was gevallen. Zijn baas was er achteraan gegaan en probeerde met veel pijn en moeite het dier weer naar boven te krijgen. Tijdens onze lunchpauze kwamen de karavaan weer voorbij en tot onze verbazing liep de bewuste gevallen muilezel weer vrolijk voorop.
Iedereen heeft zo zijn eigen mening over wat voor uitrusting men zo al nodig heeft voor een trekking in de bergen. Onderweg naar Ghorepani zagen we hiervan wel een extreem voorbeeld, een Aziatische dame met open sleehakken en prachtige witte teen sokken. Zie foto!
In Ghorepani ging om half vijf de wekker af om, om vijf uur te beginnen met het beklimmen van Poon Hill. In het donker met hoofdlampen en dikke winter kleding zijn we naar boven geklommen. Halverwege zagen we al dat het weer niet mee wilde werken om een mooie zonsopgang te zien, maar besloten toch maar om verder te gaan naar de top. Het was de moeite waard en we konden mooie foto’s van de bergen maken. De dame met de sleehakken was tot onze verbazing ook op Poon Hill.
Op weg naar beneden zagen we prachtige rhodendendron bossen op de helling van Poon Hill. Toen we naar boven gingen hadden we die niet gezien omdat het nog donker was of misschien wel vanwege de inspanning om boven te komen.
De volgende avond, in Deurali deelde we het guest house met een groep Japanners, die op reis waren met eigen keuken, Japanse ingrediënten en warm waterzakken. Waarschijnlijk door de hoogte (3100 m) kregen we een zware hagelbui. Het werd koud en het was vechten voor een plekje rond de kachel.
De verkiezingen op 10 april gingen ongemerkt aan ons voorbij. We hadden geen keus, maar men had ons meermaals aangeraden om kort voor en na 10 april in de bergen te zijn. Bij terugkomst hoorde we dat, zoals verwacht, de Maoïstische Partij aan de winnende hand was.
Mary had ook een paar geocache lokaties gevonden op het internet voor Nepal. (Als je niet weet wat geocaching is en het graag will weten, kijk dan op: http://www.geocaching.nl/qanda/faq.php ). Één ervan lag op onze route. Het bleek een waterval te zijn bij New Bridge aan de Modi Kholka (rivier). Het was een virtuele geocache en we hoefde dus niet naar een schat te zoeken. Mary moest een foto van haarzelf laten maken bij de waterval als bewijs dat ze de plaats had gevonden.
In Landruk ontmoette we door stom toeval onze reisgenoten, Adolf en Jitka. Zij liepen een korte versie van onze trekking ofschoon ze aanvankelijk de Royal Trek wilde lopen. Het bleek allemaal veel zwaarder te zijn dan men ze bij het boeken verteld had.
Op 13 april was het Nieuwjaar 2065 in Nepal maar het ging eigenlijk ongemerkt voorbij. We hadden niet de indruk dat men het nodig vindt in Nepal om dit te vieren.
Wij waren erg tevreden over onze gids Purna Kabash. Hij deed niet alleen goed zijn werk maar veel meer. Hij sprak goed engels en begeleide ons de gehele dag, vanaf het moment dat hij ons wekte, zonder daarbij opdringerig te zijn . Hij lette bijvoorbeeld goed op dat wij onze waardevolle spullen niet lieten slingeren etc. Je hoeft alleen maar naar Nepal te vliegen. Vanaf aankomst in Nepal kan Purna alles voor je regelen. Wij kunnen hem zonder enige twijfel aanbevelen. Je kunt hem het beste bereiken via e-mail: purnakabash@yahoo.com.
Reisverslag 26 - Foto's
Mary bij aankomst in Pokhara.
Mary op het dak van het "Nepal Guest House".
Op de eerste dag, langs de rivier.
Het wandelteam, herkenbaar aan de caps.
Onderweg zagen we veel schilderachtige plaatsjes.
Reisverslag 26 - Foto's
Clivia.
Een muilezelkaravaan.
Ploegen met ossen.
Het Dipak Guest House in Hile.
Ria lacht hier maar ze is niet weg van de hangbruggen.
Reisverslag 26 - Foto's
Terrassen in het morgenlicht.
Mary en Ria met Annapurna South.
De telefoon werkt hier niet altijd.
Orchidee.
Op de foto met de rhodendendrons.
Reisverslag 26 - Foto's
Wandelen door de rhodendendronbossen.
Nogmaals, omdat we het zo mooi vonden.
Moeder en dochter kijken met interesse naar de landing van een reddingshelicopter.
Poon Hill, het hoogste punt van de trekking.
Met deze schoenen is het ook mogelijk om Poon Hill te beklimmen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
