Reisverslag 6

De reis door Iran was kort maar een ervaring die we niet graag hadden willen missen.
Wanneer we met vrienden spraken over onze reis en zeiden dat we via Iran en Pakistan naar India gingen was altijd de reactie: "door Iran, zou je dat wel doen, is dat niet gevaarlijk?" Washington, Tel Aviv en de media hebben kans gezien het land een heel slecht imago te bezorgen. Niemand had vreemd genoeg bedenkingen over reizen door Pakistan.
Wij hebben de mensen van Iran ervaren als vriendelijk, gastvrij en behulpzaam.
Ook de beambten en politie hebben het ons niet moeilijk gemaakt, het tegendeel.
Je moet je simpel weg aan de regels van het land houden en daar hoort ook bij dat de vrouwen zich moeten "vermommen". Er zijn heel veel politiecontroles in Iran maar tijdens de 2500km door Iran heeft men ons niet één keer gestopt.
We hadden slechts 7 dagen de tijd om door Iran te reizen. Dit kwam omdat we een zogenaamd "transit visum" hadden. We wilden in ieder geval een dag in Isfahan zijn waardoor we de 2500km in 6 dagen moesten afleggen. Het is gelukt maar een beetje geluk moet je dan wel hebben, vooral vanwege de problemen met de dieselbrandstof verzorging.
De diesel is heel goedkoop in Iran maar dat heft tot gevolg dat er op grote schaal diesel gesmokkeld wordt naar Turkije en Pakistan. Het gevolg is dat er in beide grensgebieden over een afstand van 300 á 400km geen diesel beschikbaar is. En als de pompstations diesel hebben, moet je vouchers hebben om het te kunnen kopen. Niemand kan je echter vertellen hoe je aan die vouchers komt. De diesel kost in Iran ongeveer 2 eurocent en in Turkije 1,50 Euro. Het prijsverschil maakt het smokkelen heel winstgevend. De reis in en uit Iran vergt dus enige planning met brandstof en bijvoorkeur grote tanks. We hebben alle mogelijke variaties meegemaakt om aan diesel te komen. We hebben in lange rijen gestaan en de officiële prijs betaald. Soms betaalde we wat extra om meer liters te krijgen of om de jerry cans te mogen vullen. De laatste keer dat we wilden tanken waren we aan de beurt toen de stroom uitviel na meer dan een uur in de rij gestaan te hebben. De pompbediende stelde voor dat we maar naar bed moesten gaan en morgen maar weer terugkomen.
Isfahan is een mooie stad met veel interessante dingen om te bezichtigen. We hebben geen andere buitenlandse toeristen in de stad gezien. Dat is in de zomer wel anders, zegt men. Wij hadden alleen tijd voor het Imman plein met omringende moskees en bazar. Het was niet te min zeer de moeite waard en een mooie onderbreking van het vele autorijden.
In Yazd raakte een reisgenoot zijn vrouw kwijt tijdens de stadswandeling. Wat te doen?
Ze had geen telefoon bij zich, wist waarschijnlijk ook niet de naam van het hotel waar we stonden en het is heel moeilijk iemand te vinden die een buitenlandse taal spreekt.
Zelf toen het donker werd was ze nog niet terecht. We zijn met een paar man gaan zoeken in de meest voor de handliggende winkelstraten maar zonder succes. Na veel telefoneren wist de hotelreceptie de politieafdeling te vinden waar zij was. Over het hoe, wat en waar bestaat nog steeds de nodige onduidelijkheid.
De narcotica business zorgt voor de nodige criminaliteit langs de grens met Afghanistan en in het bijzonder in het zuidoosten van Iran waar beide landen grenzen aan Pakistan.
Onze route gaat noodgedwongen vanaf de stad Bam door dit gebied maar we hebben ervaren dat de Iraanse overheid er alles aan doet om de toeristen in het gebied te beschermen.
Wij kwamen in het donker in Bam aan en besloten te overnachten in de tuin van de "Bam Tourist Inn". Binnen een kwartier was er bewapende bewaking op het terrein aanwezig.
Toen we even later brood en sigaretten wilde gaan kopen stelde men vriendelijk doch dringend voor omdat met de auto te doen. De auto bleek later een politieauto met drie agenten waarvan één bewapend was met een machinegeweer en die telkens ook met ons uit de auto stapte.
De gehele nacht bleef de politieauto voor de poort staan. Ook de laatste 35km naar de grens met Pakistan was er politiebegeleiding.