Vanuit Amritsar gaat onze geplande route naar het zuiden van India tot Goa, vanwaar we weer noordwaarts trekken richting Nepal. Onderweg naar het zuiden bezoeken we o.a. de steden Jaisalmer, Jodhpur en Udaipur en andere bezienswaardigheden.
Zo bezochten we ook in Deshnok de Karni Mata Tempel of wel de rattentempel.
Deze tempel wordt bewoond door honderden of misschien wel duizenden (heilige) ratten en is een belangrijke bedevaartsplaats voor de Hindus.
Zoals in alle tempels moet je ook hier op blote voeten naar binnen. Het vergt niet veel verbeeldingskracht om te weten waar je dan af en toe instapt. Later zagen we overigens een bus Amerikanen die allemaal een soort wegwerp-plastic overschoenen droegen. Je hoeft niet bang te zijn dat de ratten in je tenen bijten want ze krijgen heel goed te eten. De bedoeling is dat je met de ratten uit dezelfde bak wat eten nuttigt en bij voorkeur het eten waaraan wat rattenspeeksel zit. Dit brengt namelijk extra "good luck" Het meeste geluk brengt het zien van een witte rat maar die zijn heel zeldzaam. Ik zoek dan toch maar liever een klavertje vier!
PS.: foto’s waar ratten op staan zijn van Adolf omdat wij niet binnen zijn geweest. Kinderachtig?
maandag 25 februari 2008
Reisverslag 11 - Foto's
De Rattentempel.
De eerste ontmoeting met de heilige dieren.
Het Heiligdom.
Hier staat je eten als "veel geluk" in de toekomst wilt hebben.
Maar zoek dan wel de stukjes op met ratenspeeksel.
Een fotogenieke man zit zijn snor te kammen bij de tempel.
zaterdag 23 februari 2008
Reisverslag 10
Wij hebben in Nederland zo onze “normen” (en “waarden” zou Balkenende zeggen). Eén ervan is dat je geen rommel op straat gooit. Niet iedereen houdt zich er aan en pas op om hier een opmerking over te maken, het zou wel eens je laatste opmerking kunnen zijn.
Nu, wat heeft dit met een reisverslag over India te maken? We hebben een simpel maar mooi voorbeeld meegemaakt waaruit blijkt dat normen die voor ons vanzelfsprekend zijn, in andere landen niet van toepassing zijn, in tegendeel zelfs. Josef, onze reisgenoot, liet zich overhalen door twee jongens om zijn schoenen te laten poetsen. Eerlijk gezegd was het hard nodig en de rest van ons droeg slippers of sandalen. Toen ze klaar waren bleven ze nog wat rondhangen en gaven we ze ieder nog een sinaasappel. Ze begonnen te pellen en gooide de schillen op de grond. Hé, zeiden we, zo doe je dat niet. Raap die schillen eens op ( in India durven we dit wel te zeggen). Ze keken ons aan of we van Mars kwamen, maar raapte de meeste schillen wel weer op. Toen ze weggingen namen ze de schillen mee en keken nog een paar keer om naar die vreemde buitenlanders. Een paar minuten later kwam er een (heilige) koe langs en at de nog overblijvende sinaasappelschillen op. Hij (een heilige koe is dikwijls een hij) ging voor me staan en keek me aan als of hij wilde vragen waar de rest van de schillen was gebleven.
Dit deed met herinneren aan een voorval in Venezuela. Nadat ik in het weekend weer talloze venezulanen blikjes uit hun auto’s had zien gooien, zei ik tegen een venezulaanse collega dat ik me aan dit gedrag ergerde. Waarop hij mij vroeg: “weet je wel hoeveel mensen van het verzamelen van die blikjes moeten leven?”
Nu, wat heeft dit met een reisverslag over India te maken? We hebben een simpel maar mooi voorbeeld meegemaakt waaruit blijkt dat normen die voor ons vanzelfsprekend zijn, in andere landen niet van toepassing zijn, in tegendeel zelfs. Josef, onze reisgenoot, liet zich overhalen door twee jongens om zijn schoenen te laten poetsen. Eerlijk gezegd was het hard nodig en de rest van ons droeg slippers of sandalen. Toen ze klaar waren bleven ze nog wat rondhangen en gaven we ze ieder nog een sinaasappel. Ze begonnen te pellen en gooide de schillen op de grond. Hé, zeiden we, zo doe je dat niet. Raap die schillen eens op ( in India durven we dit wel te zeggen). Ze keken ons aan of we van Mars kwamen, maar raapte de meeste schillen wel weer op. Toen ze weggingen namen ze de schillen mee en keken nog een paar keer om naar die vreemde buitenlanders. Een paar minuten later kwam er een (heilige) koe langs en at de nog overblijvende sinaasappelschillen op. Hij (een heilige koe is dikwijls een hij) ging voor me staan en keek me aan als of hij wilde vragen waar de rest van de schillen was gebleven.
Dit deed met herinneren aan een voorval in Venezuela. Nadat ik in het weekend weer talloze venezulanen blikjes uit hun auto’s had zien gooien, zei ik tegen een venezulaanse collega dat ik me aan dit gedrag ergerde. Waarop hij mij vroeg: “weet je wel hoeveel mensen van het verzamelen van die blikjes moeten leven?”
Reisverslag 10 - Foto's
woensdag 20 februari 2008
Reisverslag 9
Zodra we in India aankwamen konden we ons gaan ontspannen. Tot dan toe was dat moeilijk vanwege het uitzonderlijke winterweer in Turkije en Noord - Iran, de druk die er was om in 7 dagen Iran door te reizen, de slechte wegen in Pakistan en de wens om zo ruim mogelijk vóór de verkiezingen van 18 februari Pakistan weer uit te zijn.
De eerste stop in India was Amritsar waar we 2 dagen bleven om een beetje bij te komen van het vele autorijden (9500 km tot Amritsar), de nodige reparaties aan de Campers uit te voeren en eindelijk de was te doen. De noodzakelijke reparatie aan onze Camper bleef beperkt tot de klep van de wc. tank die niet meer dicht wilde. Kampeerders weten dat dit bijzonder vervelend is. Er was het e.e.a. afgebroken van het klepmechanisme. Aan nieuwe onderdelen bestellen hoef je in India niet te denken. Gelukkig was Adolf graag bereid te helpen. Hij is niet alleen erg handig maar hij heeft bijna net zo veel materiaal en gereedschap bij zich als je bij een gemiddelde bouwmarkt kan vinden.
Op onze kampeerplaats ontmoette we een bejaard (ouder dan wij) Duits echtpaar die al 12 jaar met de Camper op stap waren in India en omliggende landen. De laatste keer dat ze in Duitsland waren was in 2004. Ze waren toen zo geschrokken van de prijzen dat ze er voorlopig niet aan dachten om terug te gaan. Ria maakte zekerheidshalve de opmerking: “dat zou niks voor mij zijn”.
De belangrijkste bezienswaardigheid in Amritsar is het “Gouden Tempel Complex” van de Sikhs. De tempel liep zware beschadigingen op in 1984 toen Indira Gandhi het complex liet bestormen om Sikh extremisten te verwijderen. Enige tijd later werd Indira vermoord door haar Sikh lijfwachten. De tempel is nu weer volledig hersteld en het is een indrukwekkend bouwwerk. Door de muziek en gezang maar vooral door het devote gedrag van de velen Sikhs heerste er een heel bijzondere stemming. In het complex worden ook gratis maaltijden verstrekt en wel aan iedereen die de eetzaal binnengaat en op de grond gaat zitten. De maaltijd bestaat uit een lentil-curry (dal) soep and chapatis en er kunnen per dag 30.000 maaltijden worden geserveerd. Mijn maag had jammer genoeg, om een goede reden, een rustdag. Adolf vond het de beste “dal” die hij ooit had gegeten.
De eerste stop in India was Amritsar waar we 2 dagen bleven om een beetje bij te komen van het vele autorijden (9500 km tot Amritsar), de nodige reparaties aan de Campers uit te voeren en eindelijk de was te doen. De noodzakelijke reparatie aan onze Camper bleef beperkt tot de klep van de wc. tank die niet meer dicht wilde. Kampeerders weten dat dit bijzonder vervelend is. Er was het e.e.a. afgebroken van het klepmechanisme. Aan nieuwe onderdelen bestellen hoef je in India niet te denken. Gelukkig was Adolf graag bereid te helpen. Hij is niet alleen erg handig maar hij heeft bijna net zo veel materiaal en gereedschap bij zich als je bij een gemiddelde bouwmarkt kan vinden.
Op onze kampeerplaats ontmoette we een bejaard (ouder dan wij) Duits echtpaar die al 12 jaar met de Camper op stap waren in India en omliggende landen. De laatste keer dat ze in Duitsland waren was in 2004. Ze waren toen zo geschrokken van de prijzen dat ze er voorlopig niet aan dachten om terug te gaan. Ria maakte zekerheidshalve de opmerking: “dat zou niks voor mij zijn”.
De belangrijkste bezienswaardigheid in Amritsar is het “Gouden Tempel Complex” van de Sikhs. De tempel liep zware beschadigingen op in 1984 toen Indira Gandhi het complex liet bestormen om Sikh extremisten te verwijderen. Enige tijd later werd Indira vermoord door haar Sikh lijfwachten. De tempel is nu weer volledig hersteld en het is een indrukwekkend bouwwerk. Door de muziek en gezang maar vooral door het devote gedrag van de velen Sikhs heerste er een heel bijzondere stemming. In het complex worden ook gratis maaltijden verstrekt en wel aan iedereen die de eetzaal binnengaat en op de grond gaat zitten. De maaltijd bestaat uit een lentil-curry (dal) soep and chapatis en er kunnen per dag 30.000 maaltijden worden geserveerd. Mijn maag had jammer genoeg, om een goede reden, een rustdag. Adolf vond het de beste “dal” die hij ooit had gegeten.
Reisverslag 9 - Foto's
Het ceremoniele gebeuren aan de grens van India.
Pinto in actie maar wist niets te vinden.
We zijn er bijna.
WC tank reparatie. Het lijkt er niet op, maar ik heb echt meegeholpen.
De eerste blik op de Gouden Tempel.
Reisverslag 9 - Foto's
De Gouden Tempel.
De toegangspoort naar de tempel.
De brug naar de tempel.
Ticket please!
In de keuken van de tempel.
Reisverslag 9 - Foto's
Adolf en Jitka in de eetzaal van de tempel.
Een Tempelwachter.
De Gouden Tempel bij avondlicht.
zaterdag 16 februari 2008
Reisverslag 8
Bij de grensovergang is het verschil in welstand tussen Iran en Pakistan gelijk duidelijk.
De faciliteiten aan de Iraanse kant zijn bijna zoals in Europa, terwijl de Pakistaanse beambten zijn ondergebracht in een aantal bouwvallige onderkomens. Op de overnachtingplaats bij de grens ontmoette we Ton en Anneke Vogelzang die op weg terug waren naar Nederland van een reis van zeven maanden naar India en Nepal ( www.tonenanneke.waarbenjij.nu ) We wisselende o.a. wat tips en ervaringen uit over het omgaan met diesel bij extreem lage temperaturen. Zij gaven ons ook een aantal nuttige tips voor onze reis door Pakistan en India.
Ton en Anneke kwamen vroeger dan gepland terug vanwege de Pakistaanse verkiezingen op 18 februari en om dezelfde reden hebben wij haast om door Pakistaan, India te bereiken.
De Pakistaanse verkiezen gaan meestal gepaard met grote onrust in het land met rellen en gewelddadigheden. Kort vóór en na de verkiezingen is het daarom beter niet in Pakistan te zijn. De eerste 1000km van onze reis gingen door de provincie Balochistan.
Deze provincie grenst aan Afghanistan en behoort volgens het Ministerie van Buitenlandse Zaken tot een van de minst veilige gebieden. Er is jammer genoeg bijna niet één veilig gebied meer sinds Washington of liever gezegd Bush begon “the war on terror”. Onze reis ging noodgedwongen ook via Quetta. Een stad die je moet mijden volgens het Ministerie en als je er toch moet zijn dan is het advies om dat door de lucht te doen. Een beetje moeilijk voor ons.
Evenals Iran doet Pakistan hun best om de buitenlandse toeristen te beveiligen.
Het eerste stuk van bijna 700 km, van de grens naar Quetta zijn veel politieposten en ongeveer om de honderd kilometer moeten de persoonlijke gegevens in een boek worden geschreven.
Waarschijnlijk is dit om te weten waar ze ongeveer moeten gaan zoeken als je tussen twee registratiepunten zoek raakt. Vanaf Quetta, over een afstand van ongeveer 400km naar het zuidoosten hebben we gewapende politiebegeleiding gehad. De politie wisselde elkaar af per regio. Deze afwisseling liep zo gesmeerd dat we er niet één keer voor hoefde te stoppen.
Het eerste team raakte we snel zoek. Bij het begin van de Kolpur pas raakte de politieauto in een slip en viel stil op een laag ijs. De politieagenten stegen uit en begonnen te duwen maar ook zij slipte terug. Dat is het laatste dat we van hun gezien hebben.
Tijdens het politie escorte, reden we bij de tolstations consequent door, zonder te betalen. Dit zijn we maar blijven doen, ook zonder de politie er bij. Ze probeerde soms wel kaartjes te verkopen maar als we doorreden namen ze een houding aan van: “nou ja, dat zal dan wel zo horen”.
Op weg van de grens naar Quetta kan je alleen maar gesmokkelde benzine kopen in 20 liter jerrycans. De prijs was 32 Rupee/liter. Of te wel 20 keer de prijs in Iran. Geen wonder dat er zo veel gesmokkeld wordt.
In Quetta stonden we bij een hotel op basis van gebruik van toilet en douche. Het restaurant zou om 20.30 uur open gaan als er gas geleverd zou worden, hetzelfde gold voor de warme douche. Later kwam het bericht dat er geen gas in Quetta meer te vinden was vanwege het uitzonderlijke koude weer de afgelopen weken. Toen we water gingen halen om de Camper op te vullen bleek er ook geen koud water meer te zijn. De receptie vertelde ons dat de koud water pijpen waren bevroren, of ze afgesloten waren om bevriezing te voorkomen. Toen we toch nog maar eens aan de warm water kraan draaide kwam er tot onze verbazing warm water uit. Nu moesten we de tank in de Camper helaas met warm water opvullen. Maar een plezierige bijkomstigheid was dat we nog konden douchen. Was er nu gas of geen gas?
Van Praag tot en met Quetta hebben we elke nacht vorst gehad en meestal heel strenge vorst. Global Warming? Al Gore moet dat idee eens proberen te verkopen in de landen die we tot nu toe bezocht hebben.
In Iran hadden de bussen voorrang bij het tanken, in Pakistan nemen de bussen voorrang op de weg. Ze nemen dit onder de herrie van hun tweetonige hoorns en wee-je-gebeente als je niet wegkomt, wat voor soort weggebruiker je ook bent. Als je het niet doet, dan bestaat de kans dat het de laatste keer dat je de tweetonige hoorn gehoord hebt.
Sardientjes hebben meer plaats in een blik dan mensen in een Pakistaanse bus. Maar als de bus vol is, heb je nog wel kans dat er plaats op dak is.
In de streken waar wij doorgereden zijn woonde geen vrouwen, althans we hebben ze niet gezien. Kinderen waren er genoeg dus misschien waren ze er toch wel.
In Iran, wat volgens de media, hun vrouwen onderdrukt, hebben we volop vrouwen o.a. zien winkelen. In pakistan hebben we alleen mannen zien verkopen aan mannen.
Pakistan is het land met de mooiste vrachtwagens. Ze zijn werkelijk uitzonderlijk en worden niet alleen heel hoog volgeladen maar ook veel te zwaar beladen.Vuilnisbakken kennen ze niet. We hadden al een paar dagen het vuil opgespaard en wilde er toch wel eens vanaf maar niet op de gebruikelijke Pakistaanse manier. Bij een benzinepomp vroegen we waar we het vuil konden laten. Hij wees naar de afscheidingsmuur met de buren en zij: “smijt her daar maar overheen, of geef het maar hier dan doe ik het wel” . We besloten de zak toch maar weer een keer terug in de Camper te zetten.
De faciliteiten aan de Iraanse kant zijn bijna zoals in Europa, terwijl de Pakistaanse beambten zijn ondergebracht in een aantal bouwvallige onderkomens. Op de overnachtingplaats bij de grens ontmoette we Ton en Anneke Vogelzang die op weg terug waren naar Nederland van een reis van zeven maanden naar India en Nepal ( www.tonenanneke.waarbenjij.nu ) We wisselende o.a. wat tips en ervaringen uit over het omgaan met diesel bij extreem lage temperaturen. Zij gaven ons ook een aantal nuttige tips voor onze reis door Pakistan en India.
Ton en Anneke kwamen vroeger dan gepland terug vanwege de Pakistaanse verkiezingen op 18 februari en om dezelfde reden hebben wij haast om door Pakistaan, India te bereiken.
De Pakistaanse verkiezen gaan meestal gepaard met grote onrust in het land met rellen en gewelddadigheden. Kort vóór en na de verkiezingen is het daarom beter niet in Pakistan te zijn. De eerste 1000km van onze reis gingen door de provincie Balochistan.
Deze provincie grenst aan Afghanistan en behoort volgens het Ministerie van Buitenlandse Zaken tot een van de minst veilige gebieden. Er is jammer genoeg bijna niet één veilig gebied meer sinds Washington of liever gezegd Bush begon “the war on terror”. Onze reis ging noodgedwongen ook via Quetta. Een stad die je moet mijden volgens het Ministerie en als je er toch moet zijn dan is het advies om dat door de lucht te doen. Een beetje moeilijk voor ons.
Evenals Iran doet Pakistan hun best om de buitenlandse toeristen te beveiligen.
Het eerste stuk van bijna 700 km, van de grens naar Quetta zijn veel politieposten en ongeveer om de honderd kilometer moeten de persoonlijke gegevens in een boek worden geschreven.
Waarschijnlijk is dit om te weten waar ze ongeveer moeten gaan zoeken als je tussen twee registratiepunten zoek raakt. Vanaf Quetta, over een afstand van ongeveer 400km naar het zuidoosten hebben we gewapende politiebegeleiding gehad. De politie wisselde elkaar af per regio. Deze afwisseling liep zo gesmeerd dat we er niet één keer voor hoefde te stoppen.
Het eerste team raakte we snel zoek. Bij het begin van de Kolpur pas raakte de politieauto in een slip en viel stil op een laag ijs. De politieagenten stegen uit en begonnen te duwen maar ook zij slipte terug. Dat is het laatste dat we van hun gezien hebben.
Tijdens het politie escorte, reden we bij de tolstations consequent door, zonder te betalen. Dit zijn we maar blijven doen, ook zonder de politie er bij. Ze probeerde soms wel kaartjes te verkopen maar als we doorreden namen ze een houding aan van: “nou ja, dat zal dan wel zo horen”.
Op weg van de grens naar Quetta kan je alleen maar gesmokkelde benzine kopen in 20 liter jerrycans. De prijs was 32 Rupee/liter. Of te wel 20 keer de prijs in Iran. Geen wonder dat er zo veel gesmokkeld wordt.
In Quetta stonden we bij een hotel op basis van gebruik van toilet en douche. Het restaurant zou om 20.30 uur open gaan als er gas geleverd zou worden, hetzelfde gold voor de warme douche. Later kwam het bericht dat er geen gas in Quetta meer te vinden was vanwege het uitzonderlijke koude weer de afgelopen weken. Toen we water gingen halen om de Camper op te vullen bleek er ook geen koud water meer te zijn. De receptie vertelde ons dat de koud water pijpen waren bevroren, of ze afgesloten waren om bevriezing te voorkomen. Toen we toch nog maar eens aan de warm water kraan draaide kwam er tot onze verbazing warm water uit. Nu moesten we de tank in de Camper helaas met warm water opvullen. Maar een plezierige bijkomstigheid was dat we nog konden douchen. Was er nu gas of geen gas?
Van Praag tot en met Quetta hebben we elke nacht vorst gehad en meestal heel strenge vorst. Global Warming? Al Gore moet dat idee eens proberen te verkopen in de landen die we tot nu toe bezocht hebben.
In Iran hadden de bussen voorrang bij het tanken, in Pakistan nemen de bussen voorrang op de weg. Ze nemen dit onder de herrie van hun tweetonige hoorns en wee-je-gebeente als je niet wegkomt, wat voor soort weggebruiker je ook bent. Als je het niet doet, dan bestaat de kans dat het de laatste keer dat je de tweetonige hoorn gehoord hebt.
Sardientjes hebben meer plaats in een blik dan mensen in een Pakistaanse bus. Maar als de bus vol is, heb je nog wel kans dat er plaats op dak is.
In de streken waar wij doorgereden zijn woonde geen vrouwen, althans we hebben ze niet gezien. Kinderen waren er genoeg dus misschien waren ze er toch wel.
In Iran, wat volgens de media, hun vrouwen onderdrukt, hebben we volop vrouwen o.a. zien winkelen. In pakistan hebben we alleen mannen zien verkopen aan mannen.
Pakistan is het land met de mooiste vrachtwagens. Ze zijn werkelijk uitzonderlijk en worden niet alleen heel hoog volgeladen maar ook veel te zwaar beladen.Vuilnisbakken kennen ze niet. We hadden al een paar dagen het vuil opgespaard en wilde er toch wel eens vanaf maar niet op de gebruikelijke Pakistaanse manier. Bij een benzinepomp vroegen we waar we het vuil konden laten. Hij wees naar de afscheidingsmuur met de buren en zij: “smijt her daar maar overheen, of geef het maar hier dan doe ik het wel” . We besloten de zak toch maar weer een keer terug in de Camper te zetten.
Reisverslag 8 - Foto's
Reisverslag 8 - Foto's
Reisverslag 8 - Foto's
Bij een stop in een stadje was er meer belangstelling voor Ria dan haar lief was.
Pakistaanse Vrachtwagen.
Pakistaanse bus. Maar zo vol waren ze niet allemaal.
Suikerriet op weg naar de fabriek. Een rij van wel 10 km. Ze hadden allemaal hun bed maar meegenomen.
De verkiezingscampagne is begonnen.
Reisverslag 7
Regelmatig e-mailen en je weblog bijwerken tijdens de reis is een echte uitdaging.
Soms is er onvoldoende tijd in het reisschema beschikbaar voor het schrijven van het weblog, het uitzoeken van de foto’s en het bezoek aan een internet shop. Een andere keer is er helemaal geen internet mogelijkheid of kan je die niet vinden. Er zijn ook nogal eens wat irritante technische afwijkingen of problemen.
In Turkije begon het met het afwijkende keyboard. Het keyboard heeft namelijk twee i’s.
Één staat op de gebruikelijke plaats. De tweede staat op een heel andere plaats en is juist de i, die je nodig hebt. Bij het schrijven valt het niet op maar oh wee als er een i in je gebruikersnaam of paswoord voorkomt. Eer je ontdekt wat er aan de hand is ben je wel een tijdje verder. Ik zet de bestanden altijd op een USB stick en neem deze mee naar de internet shop. In Dogubayazit, Turkije had ik ook mijn USB stick in de computer gestoken en elk bestand dat ik al een keer geopend had en nogmaals wilde openen was dan verdwenen. Eerst denk iets fout gedaan te hebben maar na een uur ben je er achter dat er iets aan de hand is wat je niet kunt verklaren. Terug in de Camper stak ik de stick in de laptop en alle alarmbellen van het anti-virus software begonnen te rinkelen. Ik had een trojaans paard virus opgepikt in de internet shop. Het virus had alle geopende bestandenden veranderd in .exe programma bestanden. Maar er was weer een gelegenheid aan mijn neus voorbij gegaan om te mailen etc..
In Iran zijn er nogal wat internet shops maar je moet wel weten waar ze zijn. Er zijn geen uithangborden of posters. In tegendeel het lijkt wel op de illegale praktijk. Een aardige jongen zou mij van de ene internet shop naar een andere brengen, onderweg heeft hij nog twee keer gebeld om te vragen waar het was en moest ook nog bij twee winkels in buurt de weg vragen. Uiteindelijk gingen we een ondergrondse parkeergarage in en stonden daar voor een mooie bewerkte deur zonder opschrift. Binnen waren de beste internet faciliteiten die ik tot nu toe op de reis gezien had. De mensen waren er erg vriendelijk en geïnteresseerd. Ze vroegen in welk hotel we waren. Toen we zeiden dat we geen hotel hadden maar in Campers sliepen wilde hij die wel eens zien. Toen hij ons onderkomen op internet zag was hij zo ontzet dat hij zei: “you can sleep with us, we love to have guests”
Soms is er onvoldoende tijd in het reisschema beschikbaar voor het schrijven van het weblog, het uitzoeken van de foto’s en het bezoek aan een internet shop. Een andere keer is er helemaal geen internet mogelijkheid of kan je die niet vinden. Er zijn ook nogal eens wat irritante technische afwijkingen of problemen.
In Turkije begon het met het afwijkende keyboard. Het keyboard heeft namelijk twee i’s.
Één staat op de gebruikelijke plaats. De tweede staat op een heel andere plaats en is juist de i, die je nodig hebt. Bij het schrijven valt het niet op maar oh wee als er een i in je gebruikersnaam of paswoord voorkomt. Eer je ontdekt wat er aan de hand is ben je wel een tijdje verder. Ik zet de bestanden altijd op een USB stick en neem deze mee naar de internet shop. In Dogubayazit, Turkije had ik ook mijn USB stick in de computer gestoken en elk bestand dat ik al een keer geopend had en nogmaals wilde openen was dan verdwenen. Eerst denk iets fout gedaan te hebben maar na een uur ben je er achter dat er iets aan de hand is wat je niet kunt verklaren. Terug in de Camper stak ik de stick in de laptop en alle alarmbellen van het anti-virus software begonnen te rinkelen. Ik had een trojaans paard virus opgepikt in de internet shop. Het virus had alle geopende bestandenden veranderd in .exe programma bestanden. Maar er was weer een gelegenheid aan mijn neus voorbij gegaan om te mailen etc..
In Iran zijn er nogal wat internet shops maar je moet wel weten waar ze zijn. Er zijn geen uithangborden of posters. In tegendeel het lijkt wel op de illegale praktijk. Een aardige jongen zou mij van de ene internet shop naar een andere brengen, onderweg heeft hij nog twee keer gebeld om te vragen waar het was en moest ook nog bij twee winkels in buurt de weg vragen. Uiteindelijk gingen we een ondergrondse parkeergarage in en stonden daar voor een mooie bewerkte deur zonder opschrift. Binnen waren de beste internet faciliteiten die ik tot nu toe op de reis gezien had. De mensen waren er erg vriendelijk en geïnteresseerd. Ze vroegen in welk hotel we waren. Toen we zeiden dat we geen hotel hadden maar in Campers sliepen wilde hij die wel eens zien. Toen hij ons onderkomen op internet zag was hij zo ontzet dat hij zei: “you can sleep with us, we love to have guests”
zondag 10 februari 2008
Reisverslag 6
De reis door Iran was kort maar een ervaring die we niet graag hadden willen missen.
Wanneer we met vrienden spraken over onze reis en zeiden dat we via Iran en Pakistan naar India gingen was altijd de reactie: "door Iran, zou je dat wel doen, is dat niet gevaarlijk?" Washington, Tel Aviv en de media hebben kans gezien het land een heel slecht imago te bezorgen. Niemand had vreemd genoeg bedenkingen over reizen door Pakistan.
Wij hebben de mensen van Iran ervaren als vriendelijk, gastvrij en behulpzaam.
Ook de beambten en politie hebben het ons niet moeilijk gemaakt, het tegendeel.
Je moet je simpel weg aan de regels van het land houden en daar hoort ook bij dat de vrouwen zich moeten "vermommen". Er zijn heel veel politiecontroles in Iran maar tijdens de 2500km door Iran heeft men ons niet één keer gestopt.
We hadden slechts 7 dagen de tijd om door Iran te reizen. Dit kwam omdat we een zogenaamd "transit visum" hadden. We wilden in ieder geval een dag in Isfahan zijn waardoor we de 2500km in 6 dagen moesten afleggen. Het is gelukt maar een beetje geluk moet je dan wel hebben, vooral vanwege de problemen met de dieselbrandstof verzorging.
De diesel is heel goedkoop in Iran maar dat heft tot gevolg dat er op grote schaal diesel gesmokkeld wordt naar Turkije en Pakistan. Het gevolg is dat er in beide grensgebieden over een afstand van 300 á 400km geen diesel beschikbaar is. En als de pompstations diesel hebben, moet je vouchers hebben om het te kunnen kopen. Niemand kan je echter vertellen hoe je aan die vouchers komt. De diesel kost in Iran ongeveer 2 eurocent en in Turkije 1,50 Euro. Het prijsverschil maakt het smokkelen heel winstgevend. De reis in en uit Iran vergt dus enige planning met brandstof en bijvoorkeur grote tanks. We hebben alle mogelijke variaties meegemaakt om aan diesel te komen. We hebben in lange rijen gestaan en de officiële prijs betaald. Soms betaalde we wat extra om meer liters te krijgen of om de jerry cans te mogen vullen. De laatste keer dat we wilden tanken waren we aan de beurt toen de stroom uitviel na meer dan een uur in de rij gestaan te hebben. De pompbediende stelde voor dat we maar naar bed moesten gaan en morgen maar weer terugkomen.
Isfahan is een mooie stad met veel interessante dingen om te bezichtigen. We hebben geen andere buitenlandse toeristen in de stad gezien. Dat is in de zomer wel anders, zegt men. Wij hadden alleen tijd voor het Imman plein met omringende moskees en bazar. Het was niet te min zeer de moeite waard en een mooie onderbreking van het vele autorijden.
In Yazd raakte een reisgenoot zijn vrouw kwijt tijdens de stadswandeling. Wat te doen?
Ze had geen telefoon bij zich, wist waarschijnlijk ook niet de naam van het hotel waar we stonden en het is heel moeilijk iemand te vinden die een buitenlandse taal spreekt.
Zelf toen het donker werd was ze nog niet terecht. We zijn met een paar man gaan zoeken in de meest voor de handliggende winkelstraten maar zonder succes. Na veel telefoneren wist de hotelreceptie de politieafdeling te vinden waar zij was. Over het hoe, wat en waar bestaat nog steeds de nodige onduidelijkheid.
De narcotica business zorgt voor de nodige criminaliteit langs de grens met Afghanistan en in het bijzonder in het zuidoosten van Iran waar beide landen grenzen aan Pakistan.
Onze route gaat noodgedwongen vanaf de stad Bam door dit gebied maar we hebben ervaren dat de Iraanse overheid er alles aan doet om de toeristen in het gebied te beschermen.
Wij kwamen in het donker in Bam aan en besloten te overnachten in de tuin van de "Bam Tourist Inn". Binnen een kwartier was er bewapende bewaking op het terrein aanwezig.
Toen we even later brood en sigaretten wilde gaan kopen stelde men vriendelijk doch dringend voor omdat met de auto te doen. De auto bleek later een politieauto met drie agenten waarvan één bewapend was met een machinegeweer en die telkens ook met ons uit de auto stapte.
De gehele nacht bleef de politieauto voor de poort staan. Ook de laatste 35km naar de grens met Pakistan was er politiebegeleiding.
Wanneer we met vrienden spraken over onze reis en zeiden dat we via Iran en Pakistan naar India gingen was altijd de reactie: "door Iran, zou je dat wel doen, is dat niet gevaarlijk?" Washington, Tel Aviv en de media hebben kans gezien het land een heel slecht imago te bezorgen. Niemand had vreemd genoeg bedenkingen over reizen door Pakistan.
Wij hebben de mensen van Iran ervaren als vriendelijk, gastvrij en behulpzaam.
Ook de beambten en politie hebben het ons niet moeilijk gemaakt, het tegendeel.
Je moet je simpel weg aan de regels van het land houden en daar hoort ook bij dat de vrouwen zich moeten "vermommen". Er zijn heel veel politiecontroles in Iran maar tijdens de 2500km door Iran heeft men ons niet één keer gestopt.
We hadden slechts 7 dagen de tijd om door Iran te reizen. Dit kwam omdat we een zogenaamd "transit visum" hadden. We wilden in ieder geval een dag in Isfahan zijn waardoor we de 2500km in 6 dagen moesten afleggen. Het is gelukt maar een beetje geluk moet je dan wel hebben, vooral vanwege de problemen met de dieselbrandstof verzorging.
De diesel is heel goedkoop in Iran maar dat heft tot gevolg dat er op grote schaal diesel gesmokkeld wordt naar Turkije en Pakistan. Het gevolg is dat er in beide grensgebieden over een afstand van 300 á 400km geen diesel beschikbaar is. En als de pompstations diesel hebben, moet je vouchers hebben om het te kunnen kopen. Niemand kan je echter vertellen hoe je aan die vouchers komt. De diesel kost in Iran ongeveer 2 eurocent en in Turkije 1,50 Euro. Het prijsverschil maakt het smokkelen heel winstgevend. De reis in en uit Iran vergt dus enige planning met brandstof en bijvoorkeur grote tanks. We hebben alle mogelijke variaties meegemaakt om aan diesel te komen. We hebben in lange rijen gestaan en de officiële prijs betaald. Soms betaalde we wat extra om meer liters te krijgen of om de jerry cans te mogen vullen. De laatste keer dat we wilden tanken waren we aan de beurt toen de stroom uitviel na meer dan een uur in de rij gestaan te hebben. De pompbediende stelde voor dat we maar naar bed moesten gaan en morgen maar weer terugkomen.
Isfahan is een mooie stad met veel interessante dingen om te bezichtigen. We hebben geen andere buitenlandse toeristen in de stad gezien. Dat is in de zomer wel anders, zegt men. Wij hadden alleen tijd voor het Imman plein met omringende moskees en bazar. Het was niet te min zeer de moeite waard en een mooie onderbreking van het vele autorijden.
In Yazd raakte een reisgenoot zijn vrouw kwijt tijdens de stadswandeling. Wat te doen?
Ze had geen telefoon bij zich, wist waarschijnlijk ook niet de naam van het hotel waar we stonden en het is heel moeilijk iemand te vinden die een buitenlandse taal spreekt.
Zelf toen het donker werd was ze nog niet terecht. We zijn met een paar man gaan zoeken in de meest voor de handliggende winkelstraten maar zonder succes. Na veel telefoneren wist de hotelreceptie de politieafdeling te vinden waar zij was. Over het hoe, wat en waar bestaat nog steeds de nodige onduidelijkheid.
De narcotica business zorgt voor de nodige criminaliteit langs de grens met Afghanistan en in het bijzonder in het zuidoosten van Iran waar beide landen grenzen aan Pakistan.
Onze route gaat noodgedwongen vanaf de stad Bam door dit gebied maar we hebben ervaren dat de Iraanse overheid er alles aan doet om de toeristen in het gebied te beschermen.
Wij kwamen in het donker in Bam aan en besloten te overnachten in de tuin van de "Bam Tourist Inn". Binnen een kwartier was er bewapende bewaking op het terrein aanwezig.
Toen we even later brood en sigaretten wilde gaan kopen stelde men vriendelijk doch dringend voor omdat met de auto te doen. De auto bleek later een politieauto met drie agenten waarvan één bewapend was met een machinegeweer en die telkens ook met ons uit de auto stapte.
De gehele nacht bleef de politieauto voor de poort staan. Ook de laatste 35km naar de grens met Pakistan was er politiebegeleiding.
Reisverslag 6 - Foto's
Reisverslag 6 - Foto's
Isfahan - de Imam Moskee.
Isfahan - winkelen op het Imam plein.
Isfahan - Imam plein.
In de rij om te tanken.
Deze mannen wilde graag op de foto bij de route kaart.
Reisverslag 6 - Foto's
Yazd - Minaretten.
Yazd - Straatbeeld.
Typische Moskee (langs de weg). Iets voor de Turken in Nederland?
Ria met haar body guards in Bam.
Bam - Permanente politie bewaking
dinsdag 5 februari 2008
Reisverslag 5
We bereikte het Turkse grensstadje Dogubayazit op 1 februari.
De aanhoudende lage temperaturen van overdag maximaal -10˚C en het minimum door ons gemeten temperatuur van -26˚C, zorgen voor de nodige ongemakken.
De wegen in Turkije worden niet gepekeld en ze zijn bedekt met een harde ongelijke ijslaag, vol met gaten, die de sneeuwschuivers niet kunnen verwijderen.
Het rijdt als op een onverharde weg, vol met gaten en stenen en dat over een afstand van meer dan 1500km.
Een interessant verschijnsel is ook, dat zich overal steeds dikker wordende ijslagen aan de Camper opbouwen die zo hard zijn als beton. Dit is bijzonder vervelend als dat gebeurd in de wielkasten, waardoor de banden nog maar net vrijdraaien en de schokbrekers hun werk niet meer kunnen doen omdat de band dan tegen het ijs aankomt.
Bij een overnachting bij een moskee werden we gewaarschuwd dat het s’nachts tussen -25˚ en -30˚C zou vriezen. En dat, als we zeker wilde zijn dat we de Campers nog zouden kunnen starten, we de motor gedurende de nacht elke twee uur moesten starten en even laten lopen of eventueel de gehele nacht door laten draaien. Dit advies werd prompt opgevolgd omdat twee van onze reisgenoten twee jaar geleden ook in dit gebied hadden overnacht en niemand van de groep s’morgens zijn Camper had kunnen starten. De Imam van de moskee kwam die ochtend nog even langs nadat hij .zijn gelovigen en ook de ongelovigen in de omgeving had gewekt met zijn oproep tot gebed. Hij gaf ons een hand en wenste ons goede reis. Tenminste, we namen aan dat hij dat zei.
Verwarming heeft natuurlijk de hoogste prioriteit bij deze lage temperatuur. Het wordt wel heel lastig als je moet kiezen, zoals één van de reisgenoten moest doen, tussen een aangename temperatuur binnen en het starten van de motor de volgende ochtend.
Op weg naar de grens met Iran moesten we ook nog drie passen over van rond 2200m.
We hadden gedacht de nodige met ijs bedekte haarspeldbochten te moeten nemen zoals in de Alpen. Dit bleek gelukkig niet het geval te zijn omdat, op een paar steile stukken na, de weg geleidelijk omhoog loopt naar pashoogte. De steile en gladde stukken zorgde voor nogal wat werk voor de tractoren die langs de kant stonden. Ze hoopte natuurlijk dat zo min mogelijk auto’s de passen konden halen zonder hun hulp. Aangekomen in Dogubayazit moesten er nog belangrijke inkopen worden gedaan. Ria moest nog dusdanig aangekleed worden (vermomd), zodat ze de volgende dag Iran binnen zou mogen. Met enige tegenzin kocht ze, op advies, een veel te grote lange mantel, zodat vooral haar lichaamsvormen nicht meer zichtbaar zouden zijn. We moesten ook allemaal nog even wat inkopen doen in de lokale supermarkt. Hier was Mercy onze Keniaanse reisgenote plotseling het middelpunt van belangstelling en een bezienswaardigheid. De jonge dames in de supermarkt wilde allemaal met haar, onder grote hilariteit, op de foto. Later zei ze: “I don’t think that they have ever seen a black person over here”
De aanhoudende lage temperaturen van overdag maximaal -10˚C en het minimum door ons gemeten temperatuur van -26˚C, zorgen voor de nodige ongemakken.
De wegen in Turkije worden niet gepekeld en ze zijn bedekt met een harde ongelijke ijslaag, vol met gaten, die de sneeuwschuivers niet kunnen verwijderen.
Het rijdt als op een onverharde weg, vol met gaten en stenen en dat over een afstand van meer dan 1500km.
Een interessant verschijnsel is ook, dat zich overal steeds dikker wordende ijslagen aan de Camper opbouwen die zo hard zijn als beton. Dit is bijzonder vervelend als dat gebeurd in de wielkasten, waardoor de banden nog maar net vrijdraaien en de schokbrekers hun werk niet meer kunnen doen omdat de band dan tegen het ijs aankomt.
Bij een overnachting bij een moskee werden we gewaarschuwd dat het s’nachts tussen -25˚ en -30˚C zou vriezen. En dat, als we zeker wilde zijn dat we de Campers nog zouden kunnen starten, we de motor gedurende de nacht elke twee uur moesten starten en even laten lopen of eventueel de gehele nacht door laten draaien. Dit advies werd prompt opgevolgd omdat twee van onze reisgenoten twee jaar geleden ook in dit gebied hadden overnacht en niemand van de groep s’morgens zijn Camper had kunnen starten. De Imam van de moskee kwam die ochtend nog even langs nadat hij .zijn gelovigen en ook de ongelovigen in de omgeving had gewekt met zijn oproep tot gebed. Hij gaf ons een hand en wenste ons goede reis. Tenminste, we namen aan dat hij dat zei.
Verwarming heeft natuurlijk de hoogste prioriteit bij deze lage temperatuur. Het wordt wel heel lastig als je moet kiezen, zoals één van de reisgenoten moest doen, tussen een aangename temperatuur binnen en het starten van de motor de volgende ochtend.
Op weg naar de grens met Iran moesten we ook nog drie passen over van rond 2200m.
We hadden gedacht de nodige met ijs bedekte haarspeldbochten te moeten nemen zoals in de Alpen. Dit bleek gelukkig niet het geval te zijn omdat, op een paar steile stukken na, de weg geleidelijk omhoog loopt naar pashoogte. De steile en gladde stukken zorgde voor nogal wat werk voor de tractoren die langs de kant stonden. Ze hoopte natuurlijk dat zo min mogelijk auto’s de passen konden halen zonder hun hulp. Aangekomen in Dogubayazit moesten er nog belangrijke inkopen worden gedaan. Ria moest nog dusdanig aangekleed worden (vermomd), zodat ze de volgende dag Iran binnen zou mogen. Met enige tegenzin kocht ze, op advies, een veel te grote lange mantel, zodat vooral haar lichaamsvormen nicht meer zichtbaar zouden zijn. We moesten ook allemaal nog even wat inkopen doen in de lokale supermarkt. Hier was Mercy onze Keniaanse reisgenote plotseling het middelpunt van belangstelling en een bezienswaardigheid. De jonge dames in de supermarkt wilde allemaal met haar, onder grote hilariteit, op de foto. Later zei ze: “I don’t think that they have ever seen a black person over here”
Reisverslag 5 - Foto's
Er zijn er die vissen en andere drinken koffie tijdends de stop.
Nu zijn de koekjes niet voor Shaka.
Zo was het 1500km lang in Turkije.
Waar is de weg nu weer?
De berg Ararat, het teken dat je vlak bij de grens van Iran bent
Abonneren op:
Posts (Atom)
