Urumqi en grensovergang naar Mongolië.
Urumqi is een grote moderne industriestad met rond 1 miljoen inwoners. Hiervan zijn 2/3 Han-Chinezen en de rest bestaat uit een aantal etnische minderheden. Op straat zie je dan ook bijna uitsluitend Han-Chinezen. In de 1 ½ dag dat we in Ürümqi waren heb ik bijvoorbeeld slechts 2 of 3 gesluierde vrouwen gezien.
We stonden met onze campers bij het Xinjiang Grand Hotel in het hartje van de stad en op loopafstand van het Hong Shan (Rode Berg) park. Om het een berg te noemen is een beetje overdreven want met 150 m is zelf onze Cauberg hoger.
De berg is een markant punt in Ürümqi, vooral door de Pagode die er op staat uit de 18de eeuw. Het park was kleurrijk versierd in het teken van de Olympische Spelen. Veel jongelui lieten zich fotograferen met één van de mascottes van de spelen. Wij waren al snel doelwit van een aantal studenten, die met professionele videocamera’s rondliepen. Waarschijnlijk voor een studieopgave of iets dergelijks. Communicatie was moeilijk met ze, maar het maakte allemaal niet uit wat we zeiden of deden, als ze ons maar mochten filmen.
Het hotel had waarschijnlijk regelmatig last gehad van het gedrag van hun klanten, waarschijnlijk Russen, want bij het buffet stonden bordjes met “Als u niet op eet wat u op schept, dan moet u 50% extra betalen”. De “all-in” hotels in b.v. Turkije en Egypte zouden hier een voorbeeld aan moeten nemen en ook zulke bordjes in het restaurant te plaatsen.
De fakkelloop route door China was op het laatste moment gewijzigd, waarschijnlijk vanwege Tibet, zodat de fakkel op 16 juni in Ürümqi zou aankomen. We kregen van het hotel het advies om die dag vóór 6.00 uur de stad te verlaten omdat kort daarna alle straten in het centrum zouden worden afgezet. We vonden het niet leuk maar het zou naar later bleek nog gekker worden.
Tot onze verbazing kregen we om 20.00 uur te horen dat we onmiddellijk de stad moesten verlaten omdat we blijkbaar we “veiligheids risico” waren i.v.m. de fakkelloop de volgende dag. Onze reisagent, de gids en het hotelmanagement konden de politie niet tot andere gedachten brengen. Men dreigde zelfs met het wegslepen van de campers.
Beetje-bij-beetje werd het duidelijk waarom ze waarschijnlijk zo nerveus waren geworden over onze aanwezigheid. Bij een veiligheidsinspectie bij het hotel had men onze vreemd uitziende voertuigen zien staan. Ze wisten niet wat het waren en hadden zo iets nog nooit gezien. Bovendien dachten ze dat het groene (mogelijk militaire) voertuig een Irak’s kenteken had. Het was echter een onschuldig souvenir kenteken uit Nepal. Toen ze ook nog te horen kregen dat wij in deze vreemde voertuigen sliepen werden ze helemaal nerveus i.v.m. de fakkelloop. Uiteindelijk verlieten we wijselijk het hotel om 21.30 uur en reden de stad uit in de richting van de Takshkent grenspost.
We hadden zo onze twijfels over deze grenspost. Op geen van landkaarten die we bij ons hadden stond Takshkent en op de ene kaart stonden geen wegen naar de grens toe en op een andere kaart stonden ook geen wegen aangegeven aan de Mongoolse kant.
Ons Chinees reisbureau had ons verzekerd dat ze geregeld hadden dat we, bij hoge uitzondering, van deze grenspost gebruik konden maken hoewel de grenspost alleen bedoeld is voor Chinezen en Mongolen. Zonder het gebruik van deze grenspost was de reis niet doorgegaan omdat we van de Chinese autoriteiten niet naar Erenhot, de gebruikelijke grenspost, mochten reizen omdat we dan te dicht bij Beijing zouden komen.
De laatste 600 km in China naar de grens werden we begeleid door een nieuwe gids, Omar, van het Ürümqi reisbureau die er voor moest zorgen dat we de grens over zouden komen. Ook hij had geen kaart waar Takshkent op stond en hij moest meermaals naar de weg vragen. Maar ja, als je Chinees spreekt is dat geen probleem.
De eerste dag stonden we van 10.00 tot 20.00 uur aan de grens terwijl de gids het frustrerende werk deed. Na overnacht te hebben in de buurt van de grens, waren we terug om 08.30 uur en duurde het nog tot 11.30 uur voor dat we naar de Mongoolse grenspost konden rijden.
Op het laatste moment vroegen de Chinezen nog om onze camera’s. Ze beweerde dat we in de buurt van de grenspost zonder toestemming hadden gefotografeerd. Zodoende kregen ze de gelegenheid om ook de foto’s die op andere plaatsen in China waren genomen te bekijken. Nadat op elke camera een paar beelden waren verwijderd waren ze tevreden.
Aan de Mongoolse grens was het vergeleken bij China een “eitje”. Drie uur na aankomst reden we Mongolië in. Al met al waren we twee dagen bezig geweest om de grens over te komen. Een record op de reis tot nu toe.
Het vermoeden bestond al enige tijd maar in Ürümqi kregen we de bevestiging dat één van onze reisgenotes zwanger is. Nu denken jullie natuurlijk gelijk aan Ria, maar dan moet ik jullie teleurstellen want Ria was er in Ürümqi niet bij. Hoewel de reis 9 maanden duurt, vindt de geboorte, normaal gesproken, plaats na afloop van de reis.
donderdag 26 juni 2008
Reisverslag 40 - Foto's
Moeder en dochter zaten te zwaaien bij het stoplicht. Jammer genoeg niet op de foto.
Aankomst bij het hotel. (Adolf)
Parkeerplaats bij Xinjiang Grand Hotel.
Ingang Hong Shan park.
Vriendelijke meiden in het park.
Reisverslag 40 - Foto's
Beijing 2008.
Alle versieringen waren in het teken van de Olympische Spelen.
Boedistische tempel.
Hong Shan park.
Jita wordt geinterviewd.
Reisverslag 40 - Foto's
Deze dame filmde mij, toen heb ik maar een foto van haar gemaakt.
Als vis moest ik op de foto met de vissen. (Adolf)
Deze dames wilde graag met Adolf op de foto.
Uitzicht op het centrum van Urumqi.
Koopster en verkoopster zijn beiden blij. Jitka kocht 5 paar schoenen voor Euro 55,00
Reisverslag 40 - Foto's
Uitzicht van hotelkamer bij avondzon.
De komende 10 dagen zouden we geen winkel tegenkomen, dus moest er flink worden ingeslagen.
Op weg naar Takshkent.
Het is heet en deze kameel heeft zijn jas al half uitgetrokken.
Takshkent. Alle vrachtwagens moeten worden overgeladen omdat ze niet de grens over mogen.
Reisverslag 40 - Foto's
Deze mannen stonden naar de kaart te kijken tot ze zagen dat ik een foto wilde nemen.
Mongoolse vrachtauto op de weegbrug.
We wachten op het opengaan van de slagboom bij de Chinese grens.
Ook mongoolse auto's stonden te wachten.
Deze dingen hebben we gekocht op de markt in Kashgar. Wat zijn het?
Antwoorden aan: a.dewit@planet.nl
maandag 16 juni 2008
Reisverslag 39
Van Kashgar naar Ürümqi.
Onze route naar Ürümqi ging van Kashgar via de zuidelijke route om de Taklamakan woestijn naar Hotan, Minfeng en dan 550 km dwars door de woestijn naar het noorden. Vervolgens naar Turpan en verder naar Ürümqi.
Op weg naar Hotan wordt het zand en gruis af en toe afgewisseld door vruchtbare, groene oases. Aan water schijnt er dan plotseling geen gebrek meer te zijn.
De kwaliteit van de wegen was tot nu toe heel goed maar in de weg naar Hotan zaten vervelende golven waardoor de Campers behoorlijk op en neer gingen tot aan de aanslagen van de vering toe. Bij aankomst in Hotan zag Adolf dat zijn douchewand en kastjes 2 cm van de wand waren gekomen.
Tot onze verbazing was het tanken in China minder gemakkelijk dan verwacht. In de provincie Xinjiang heerst een plaatselijk gebrek aan dieselbrandstof, waardoor sommige pompen dicht zijn en andere je maar voor maximaal 100 of 200 yuan diesel verkopen. Dat is 10 of 20 Euro en de dieselprijs is, met Euro 0,50 per liter, ongeveer 1/3 van Nederland.
Hotan staat bekend om zijn Jade, dat plaatselijk in de Yurungkasch rivier wordt gewonnen.
Het winnen van Jade gebeurd op grote schaal 10 km buiten Hotan, maar ook in Hotan waren er nog een aantal gelukzoekers bezig om in de rivier tussen de stenen Jade te vinden. Wij hebben ook even ons geluk beproefd door een tijdje te graven. Hierdoor hadden we onze interesse in Jade getoond en werden we in korte tijd overvallen door mensen die hun vondsten te koop aanboden.
In Hotan zijn ook een aantal tapijtweverijen en één hiervan hebben we bezocht. In een slecht verlichte ruimte zaten vrouwen in rijen van 3 tot 5 achter de weefgetouwen met meestal ook een peuter er bij. De vrouwen worden niet per uur maar per vierkante meter betaald. Ze werken hier in hun zogenaamde vrije tijd als ze klaar zijn met hun werk op het land of als er geen werk op het land is zoals in de winterperiode.
De weg dwars door de woestijn naar het noorden is pas nieuw en staat op veel landkaarten nog niet aangegeven. Over de gehele lengte van 550 km staan op regelmatige afstanden pompstations om de struiken die men langs de weg geplant heeft van water te voorzien. De struiken zijn bedoeld om de weg zo veel mogelijk vrij te houden van zand. De laatste 50 km van de weg reden we regelmatig door een zandstorm. Het zand is zo fijn dat het in de Camper overal doordringt. Een paar keer was de storm zo erg en het zicht zo slecht dat we moesten stoppen.
Jitka had eens gezegd dat als ze kwaad is ze nog steeds van Duits op Czechisch overschakelt. Nou, dat hebben we deze week wel gemerkt bij een overnachtingplaats in de woestijn. Zodra we stopte, ging ze (zoals altijd) direct de Camper van binnen poetsen en zand vrij maken. Net toen ze klaar was kwam er een korte maar hevige zandstorm opzetten. Ze moest toen weer helemaal opnieuw beginnen. We hebben toen een aantal krachtige woorden gehoord, die we niet verstonden maar wel begrepen.
Bij het eerste gehucht na de weg door de woestijn stonden we even op een parkeerplaats, toen er ook een minibusje stopte met mannen en vrouwen van een jaar of 35. Eerst zaten ze wat te naar ons te kijken maar even later toen ik even zat te lezen stapte er op eens een vrouw de Camper in. Ze ging er weer snel uit toen ik duidelijk maakte dat ik hiervan niet gediend was. Even later begon opeens de Camper te schudden en ik wist gelijk wat er aan de hand was. Ik rende naar buiten en zag één de mannen boven op de ladder staan. Ik denk niet dat hij en de rest van het busje hebben verstaan wat ik zei maar ze hadden wel begrepen dat ze op moesten rotten!
In China moet je op vele wegen tol betalen. Bij het tolstation hebben ze altijd moeite om het tarief te bepalen voor onze vreemd uitziende auto’s. Hartmut had de gids bij zich en reed dus altijd voor op met zijn grote bak. Wij kregen het vermoeden dat zijn Camper maatstaf was voor wat de rest moest betalen. Deze aanname hebben we getest door mij als eerste met de kleinste Camper bij het tolstation aan te laten komen. En inderdaad het bleek dat in dat geval het tarief voor mijn Camper maatgevend was voor de rest van de groep. Je zult wel begrijpen wie er voortaan als eerste bij het tolstation aan moest komen rijden.
De meeste van de groep kunnen niet met stokjes eten en dan heb je in China een probleem. Zelfs als je om bestek vraagt, krijg je hooguit een lepel. Een reisgenoot merkte terecht op dat op borden langs de weg een restaurant wordt aangegeven, net als bij ons, met een lepel en een vork. Maar waarom hebben ze dan geen lepel en vork? Ze moeten in China dus eigenlijk de restaurants aangeven met twee gekruiste stokjes.
Er zijn in China veel, ja heel veel politiecontroleposten langs de weg. Meestal laten ze ons door. Alleen als er eentje bij is die wat Engels spreekt worden we aangehouden. Toen Josef met pech langs de weg stond kwamen we er achter dat er ook (geheime) militaire controles zijn. We stonden een half uurtje in de buurt bij een kantoorpark met onze vijf Campers toen er plotseling vijf militairen aankwamen met de mededeling dat dit militairgebied was en dat we direct door moesten rijden. Ze vertrokken weer toen het ze duidelijk was dat we met pech stonden. Zouden ze van één van de kantoren gebeld hebben of is er overal een permanente militaire bewaking?
Als je in de oase stad Turpan aankomt na honderden kilometer door een droge woestenij gereden te hebben doet de stad onwerkelijk aan. Dit gevoel wordt nog versterkt als je s’avonds naar een enorm groot en kleurrijk verlicht waterorgel ziet te kijken bij het spelen van de Radetski mars.
Het was erg heet in Turpan met 50˚ C in de zon en 40˚ C in de schaduw. We moeten nu het maximum temperatuur verschil dat we overleefd hebben verhogen van 71 naar 76˚ C. De lage vochtigheidsgraad zorgt er wel voor dat je de hoge temperatuur enigszins kan verdragen.
Turpan en naaste omgeving ligt 150 m onder zeeniveau en behoort tot één van de laagst gelegen plaatsen ter wereld.
De water toevoer naar de oase komt van smeltwater en bronwater van het Tian Shan gebergte. En stroomt door een 2000 jaar oud ondergronds kanaalsysteem naar Turpan. Het systeem is 2000 km lang en het water stroomt ondergronds om te vermijden dat bij de hoge temperaturen te veel water zou verdampen.
Rondom de stad maar ook in de stad groeien overal druiven. In de druivenvallei, even buiten Turpan, heeft bijna iedere wijnboer een restaurant waar je op een traditionele manier kan eten. En dat hebben we dan ook (liggend) gedaan.
Op 15 juni kwamen we in de provincie hoofdstad Ürümqi aan. En rijden 17 juni weer verder naar het noorden met de bedoeling om 18 juni de grens over te gaan naar Mongolië. We moeten vroeg op pad omdat vanaf 6.00 uur de straten afgesloten zijn i.v.m. de olympische fakkeloptocht. We rijden dan in 10-12 dagen naar de hoofdstad Ulaanbataar. We verwachten niet dat we telefoon of internet verbinding hebben tot we rond 30 juni in Ulaanbaataar aankomen
LAATSTE NIEUWS: We hebben zojuist (16 juni om 21.00 uur) opdracht gekregen om direct de stad te verlaten. Reden: we zijn een veiligheidsrisico voor de olympische fakkeloptocht.
Onze route naar Ürümqi ging van Kashgar via de zuidelijke route om de Taklamakan woestijn naar Hotan, Minfeng en dan 550 km dwars door de woestijn naar het noorden. Vervolgens naar Turpan en verder naar Ürümqi.
Op weg naar Hotan wordt het zand en gruis af en toe afgewisseld door vruchtbare, groene oases. Aan water schijnt er dan plotseling geen gebrek meer te zijn.
De kwaliteit van de wegen was tot nu toe heel goed maar in de weg naar Hotan zaten vervelende golven waardoor de Campers behoorlijk op en neer gingen tot aan de aanslagen van de vering toe. Bij aankomst in Hotan zag Adolf dat zijn douchewand en kastjes 2 cm van de wand waren gekomen.
Tot onze verbazing was het tanken in China minder gemakkelijk dan verwacht. In de provincie Xinjiang heerst een plaatselijk gebrek aan dieselbrandstof, waardoor sommige pompen dicht zijn en andere je maar voor maximaal 100 of 200 yuan diesel verkopen. Dat is 10 of 20 Euro en de dieselprijs is, met Euro 0,50 per liter, ongeveer 1/3 van Nederland.
Hotan staat bekend om zijn Jade, dat plaatselijk in de Yurungkasch rivier wordt gewonnen.
Het winnen van Jade gebeurd op grote schaal 10 km buiten Hotan, maar ook in Hotan waren er nog een aantal gelukzoekers bezig om in de rivier tussen de stenen Jade te vinden. Wij hebben ook even ons geluk beproefd door een tijdje te graven. Hierdoor hadden we onze interesse in Jade getoond en werden we in korte tijd overvallen door mensen die hun vondsten te koop aanboden.
In Hotan zijn ook een aantal tapijtweverijen en één hiervan hebben we bezocht. In een slecht verlichte ruimte zaten vrouwen in rijen van 3 tot 5 achter de weefgetouwen met meestal ook een peuter er bij. De vrouwen worden niet per uur maar per vierkante meter betaald. Ze werken hier in hun zogenaamde vrije tijd als ze klaar zijn met hun werk op het land of als er geen werk op het land is zoals in de winterperiode.
De weg dwars door de woestijn naar het noorden is pas nieuw en staat op veel landkaarten nog niet aangegeven. Over de gehele lengte van 550 km staan op regelmatige afstanden pompstations om de struiken die men langs de weg geplant heeft van water te voorzien. De struiken zijn bedoeld om de weg zo veel mogelijk vrij te houden van zand. De laatste 50 km van de weg reden we regelmatig door een zandstorm. Het zand is zo fijn dat het in de Camper overal doordringt. Een paar keer was de storm zo erg en het zicht zo slecht dat we moesten stoppen.
Jitka had eens gezegd dat als ze kwaad is ze nog steeds van Duits op Czechisch overschakelt. Nou, dat hebben we deze week wel gemerkt bij een overnachtingplaats in de woestijn. Zodra we stopte, ging ze (zoals altijd) direct de Camper van binnen poetsen en zand vrij maken. Net toen ze klaar was kwam er een korte maar hevige zandstorm opzetten. Ze moest toen weer helemaal opnieuw beginnen. We hebben toen een aantal krachtige woorden gehoord, die we niet verstonden maar wel begrepen.
Bij het eerste gehucht na de weg door de woestijn stonden we even op een parkeerplaats, toen er ook een minibusje stopte met mannen en vrouwen van een jaar of 35. Eerst zaten ze wat te naar ons te kijken maar even later toen ik even zat te lezen stapte er op eens een vrouw de Camper in. Ze ging er weer snel uit toen ik duidelijk maakte dat ik hiervan niet gediend was. Even later begon opeens de Camper te schudden en ik wist gelijk wat er aan de hand was. Ik rende naar buiten en zag één de mannen boven op de ladder staan. Ik denk niet dat hij en de rest van het busje hebben verstaan wat ik zei maar ze hadden wel begrepen dat ze op moesten rotten!
In China moet je op vele wegen tol betalen. Bij het tolstation hebben ze altijd moeite om het tarief te bepalen voor onze vreemd uitziende auto’s. Hartmut had de gids bij zich en reed dus altijd voor op met zijn grote bak. Wij kregen het vermoeden dat zijn Camper maatstaf was voor wat de rest moest betalen. Deze aanname hebben we getest door mij als eerste met de kleinste Camper bij het tolstation aan te laten komen. En inderdaad het bleek dat in dat geval het tarief voor mijn Camper maatgevend was voor de rest van de groep. Je zult wel begrijpen wie er voortaan als eerste bij het tolstation aan moest komen rijden.
De meeste van de groep kunnen niet met stokjes eten en dan heb je in China een probleem. Zelfs als je om bestek vraagt, krijg je hooguit een lepel. Een reisgenoot merkte terecht op dat op borden langs de weg een restaurant wordt aangegeven, net als bij ons, met een lepel en een vork. Maar waarom hebben ze dan geen lepel en vork? Ze moeten in China dus eigenlijk de restaurants aangeven met twee gekruiste stokjes.
Er zijn in China veel, ja heel veel politiecontroleposten langs de weg. Meestal laten ze ons door. Alleen als er eentje bij is die wat Engels spreekt worden we aangehouden. Toen Josef met pech langs de weg stond kwamen we er achter dat er ook (geheime) militaire controles zijn. We stonden een half uurtje in de buurt bij een kantoorpark met onze vijf Campers toen er plotseling vijf militairen aankwamen met de mededeling dat dit militairgebied was en dat we direct door moesten rijden. Ze vertrokken weer toen het ze duidelijk was dat we met pech stonden. Zouden ze van één van de kantoren gebeld hebben of is er overal een permanente militaire bewaking?
Als je in de oase stad Turpan aankomt na honderden kilometer door een droge woestenij gereden te hebben doet de stad onwerkelijk aan. Dit gevoel wordt nog versterkt als je s’avonds naar een enorm groot en kleurrijk verlicht waterorgel ziet te kijken bij het spelen van de Radetski mars.
Het was erg heet in Turpan met 50˚ C in de zon en 40˚ C in de schaduw. We moeten nu het maximum temperatuur verschil dat we overleefd hebben verhogen van 71 naar 76˚ C. De lage vochtigheidsgraad zorgt er wel voor dat je de hoge temperatuur enigszins kan verdragen.
Turpan en naaste omgeving ligt 150 m onder zeeniveau en behoort tot één van de laagst gelegen plaatsen ter wereld.
De water toevoer naar de oase komt van smeltwater en bronwater van het Tian Shan gebergte. En stroomt door een 2000 jaar oud ondergronds kanaalsysteem naar Turpan. Het systeem is 2000 km lang en het water stroomt ondergronds om te vermijden dat bij de hoge temperaturen te veel water zou verdampen.
Rondom de stad maar ook in de stad groeien overal druiven. In de druivenvallei, even buiten Turpan, heeft bijna iedere wijnboer een restaurant waar je op een traditionele manier kan eten. En dat hebben we dan ook (liggend) gedaan.
Op 15 juni kwamen we in de provincie hoofdstad Ürümqi aan. En rijden 17 juni weer verder naar het noorden met de bedoeling om 18 juni de grens over te gaan naar Mongolië. We moeten vroeg op pad omdat vanaf 6.00 uur de straten afgesloten zijn i.v.m. de olympische fakkeloptocht. We rijden dan in 10-12 dagen naar de hoofdstad Ulaanbataar. We verwachten niet dat we telefoon of internet verbinding hebben tot we rond 30 juni in Ulaanbaataar aankomen
LAATSTE NIEUWS: We hebben zojuist (16 juni om 21.00 uur) opdracht gekregen om direct de stad te verlaten. Reden: we zijn een veiligheidsrisico voor de olympische fakkeloptocht.
Reisverslag 39 - Foto's
Het standaard vervoermiddel in de oases.
Bij een koffiestop zijn er bijna altijd kinderen.
Waar ben nu moederziel alleen? Taklamakan!
Zonopgang in woestijn.
Rozenblaadjes worden gemalen met suiker tot een populair geneesmiddel.
Reisverslag 39 - Foto's
Hier wordt naar Jade gezocht.
Hier worden van Jade sierraden gemaakt.
De tapijtweverij. (1)
De tapijtweverij. (2)
Dit meubelstuk staat vaak buiten en wordt gebruikt om te eten, drinken, slapen, ........., etc.
Reisverslag 39 - Foto's
De Chinezen houden van bogen. Hier begint de 550 km lange weg dwars door de woestijn.
Zo gaat de weg maar eindeloos door.
Zandduinen.
Eenzaam door de woestijn. (Adolf)
Dit is het begin van de zandstorm. (Adolf)
Reisverslag 39 - Foto's
Hier zit in midden in de zandstorm.
Dit is het misleidende bord met de vork en lepel. (Adolf)
Op weg naar Turpan.
Tupan. De straat naar ons hotel is overdekt met druivenranken.
De oude stad Jiaoche is uitgegraven en niet gebouwd.
Reisverslag 39 - Foto's
De oude stad Jiaoche ligt op een plateau, een natuurlijke vesting.
Turpan, overal zijn wijngaarden.
Deze klep zie je veel in Turpan en is erg nuttig bij de hete zon.
Een huisje voor het drogen van druiven tot rozijnen.
Zo ziet het huisje er van binnen uit met "kapstokken" voor het ophangen van druiventrossen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
