Reisverslag 58

Van Khiva via het Aral Meer naar Kazakstan.

Op weg van Khiva naar de grens van Kazakstan in het noordwesten van Uzbekistan, kwamen we op 100 km afstand langs het Aral Meer. Dus besloten we de voormalige vissershaven Moynac te bezoeken. Door de ecologische ramp die het Aral Meer getroffen heeft is er niet veel meer over van de stad aan het Aral Meer dan een troosteloos dorp zonder haven en een aantal verroeste schepen die in het zand liggen. De Sovjet Unie besloot in de vijftigerjaren het water van de twee grote rivieren, de Amu-Darya en de Syr-Darya, die uitmondde in het Aral Meer, te gaan gebruiken voor grote irrigatie projecten in Uzbekistan, Turkmenistan en Kazakstan. Grote rivieren in Siberië zouden dan worden omgeleid naar het Aral Meer maar dit plan werd nooit uitgevoerd, met het gevolg dat het op drie na grootste meer ter wereld, na de Kaspische Zee, Lake Superior en het Victoria Meer, uitdroogde. De oppervlakte was in 2007 nog maar 37 % van de oppervlakte in 1960 en van het watervolume was nog maar 20 % overgebleven.
Hierdoor is o.a. de visindustrie die destijds werk bood aan 35.000 mensen volledig verdwenen en Moynac ligt nu meer dan 100 km van het meer af. Door uitdroging werd het meer in 1987 ook nog in twee delen gesplitst.

Vanaf Khiva naar de grens werd het tanken problematisch. De meeste tankstations hadden geen dieselpompen en als ze er één hadden was die leeg. Aanvankelijk dachten dat dit kwam omdat bijna alles op LPG of op benzine rijdt. Later bleek dat veel mensen thuis een voorraad diesel hebben die ze beneden de gangbare prijs verkopen. Dat de grens met Turkmenistan niet ver weg is en de diesel is daar veel goedkoper is, zal wel de verklaring zijn.

Adolf en Jitka hebben er nog een probleem bij gekregen. Ze moeten niet alleen gesleept worden maar hebben nu ook nog een verstekeling aan boord. Ze hebben al van alles geprobeerd en raken de muis maar niet kwijt. Elke keer als Jitka een kastje opendoet zit de muis haar aan te kijken. Tot overmaat van ramp lijkt het er op dat de muis ook nog ergens een nestje aan het bouwen is.

We zijn nu (5 oktober) in Atyrau aan de Ural rivier bij de Kaspische Zee en rijden 8 oktober over de grens Rusland in. Hiermee is een einde gekomen aan het interessantste deel van onze reis door Azië. We zijn nog ongeveer 4.500 km van huis en om nog in oktober thuis aan te komen, blijft er niet veel tijd over om onderweg nog veel te bekijken. Het volgende en misschien laatste reisverslag zal dus wel niet verschijnen voor eind oktober / begin november.