Reisverslag 52

Kyrkyzstan: Bishkek en omgeving.

Bishkek, de hoofdstad van Kyrkyzstan is een aangename stad om een paar dagen te verblijven met veel parken maar zonder bijzondere bezienswaardigheden. Het is er ook opvallend rustig voor een stad met 900.000 inwoners.

Wij maakten van de gelegenheid gebruik om in Biskek weer een paar visa te krijgen. Dit leverde weer de nodige verassingen op. Sinds het vertrek van Mercy zijn we nu allemaal EU burger maar we worden door de diverse landen niet allemaal hetzelfde behandeld. Voor de aanvraag van het visum voor Uzbekistan moesten wij (uit NL) een uitnodiging hebben en de Duitsers niet. Tot ieders verbazing kregen wij het visum de volgende dag en moesten de Duitsers een week wachten. Omdat er toch een week gewacht moest worden besloten we ook het visum voor Kazakstan aan te vragen. Volgens de reisgids “lonely planet” was het een kwestie van s’morgens de aanvraag in dienen en s’middags afhalen. Ja, ja, was dat maar waar. We kregen eerst te horen dat het een week zou duren, later werd gezegd dat we in 10 dagen maar terug moesten komen. Maar het kan allemaal nog slechter verlopen. We ontmoetten een stel fietsers uit Duitsland die al 5 weken hadden gewacht op een visum voor Pakistan en ook hoorde dat ze vrijwel geen kans hadden om een visum voor China te krijgen.

Door de vertraging met de visa waren we veel langer in Bishkek dan we van plan waren.
We besloten van de gelegenheid gebruik te maken om de bergen in te gaan ten zuiden van Biskek en wel naar de Ala Archa kloof. Het is eigenlijk een smal dal en geen kloof.
Op weg naar Ala Archa kreeg Adolf een aanrijding met een politieagent in burger. Aangezien we allemaal zonder verzekering rondrijden moest er behoorlijk gelapt worden.
Hier hield Adolf’s pech niet op. Tijdens één van de wandelingen moesten we een snel stromende beek oversteken met ijskoud gletscherwater. Adolf verloor zijn evenwicht en sloeg voorover in het ijskoude water. Zijn wandelstokken en sokken dreven sneller weg dan we konden lopen. Zoals je op de foto kan zien, moest ook Ria uit de beek gered worden. Ook bij de laatste wandeling moesten we een snelstromende beek oversteken. Om onze handen vrij te houden gooide we de schoenen naar de overkant. Eén van mijn schoenen rolde terug de beek in en was binnen seconden verdwenen. Er zat niets anders op dan de tocht terug te maken met één wandelschoen en aan de andere voet alleen een sok.

We vertrekken 3 september richting Osh. Hier begint de Pamir Highway (http://en.wikipedia.org/wiki/Pamir_Highway ) die we volgen tot Dushanbe, de hoofdstad van Tajikistan. Tussen Osh en de grens met Tajikistan zullen we aan de hoogte moeten wennen om te vermijden dat we met hoogteziekte te maken krijgen. We zullen een aantal dagen op een gemiddelde hoogte van 4000m rijden met weinig of geen mogelijkheden snel te dalen mocht hoogteziekte zich voordoen.