Reisverslag 48

Verder door Siberië: van Tomsk via Novosibirsk naar Kazakstan.

De totale zonsverduistering was een ware belevenis die we niet hadden willen missen. We waren op 1 augustus in de buurt van Novosibirsk gebleven om de gebeurtenis optimaal te kunnen zien. Er was veel belangstelling, misschien ook wel omdat de mensen in Novosibirsk er op gewezen waren dat het weer 360 jaar zou duren eer de zonsverduistering daar weer te zien zou zijn. Wij stonden op een leuk plaatsje aan de Ob en we hadden niet alleen geluk met het weer maar ook dat er een vriendelijk gezin stond waarvan de zoon, Pavel Matveev, een telescoop bij zich had. . Hij was zo vriendelijk om ons door zijn telescoop te laten kijken en foto’s te maken. Pavel gaf mij ook een aantal foto's om voor de weblog te gebruiken. Vanaf het begin dat de maan langzaam voor de zon kwam en weer verdwenen was, duurde ongeveer twee uur. De maan dekte de zon volledig af gedurende 2 minuten en 20 sec. en gedurende deze tijd was het donker. Om het overdag volledig donker te zien worden, en kort er op weer licht is een bijzondere ervaring.

We waren op 2 augustus, de dag dat we 40 jaar getrouwd waren, in de grensplaats Karasuk.
Op een leuk en rustig plaatsje aan de rand van een bos hebben we dit op eenvoudige wijze gevierd met onze reisgenoten, wat Russische Champagne en een hapje. Ria had ook nog wat toepasselijke slingers etc. meegebracht uit Nederland om de Camper wat te versieren.

In totaal hadden we acht uur nodig om bij Karasuk de grens over te gaan van Rusland naar Kazakstan. We waren in twee uur klaar bij de Russen maar hadden bij de corrupte Kazakken zes uur nodig. In de reisliteratuur wordt gewaarschuwd voor corrupte politieagenten in Kazakstan maar dat het bij de douane ook zo was verbaasde ons. We kregen te horen dat we Euro 300 per Camper moesten betalen voor de diverse grensformaliteiten. Toen we duidelijk lieten merken dat we dat bedrag niet wilde betalen verdween de beambte. Een uur later kwam hij terug met de vraag hoeveel we dan wel bereid waren te betalen voor een snelle afhandeling. We zeiden verbaasd te over deze vraag omdat we tot nu toe gehoord hadden dat de Kazakken vriendelijke en eerlijke mensen waren. Deze opmerking beviel hem blijkbaar niet en hij verdween weer. We besloten desnoods aan de grens te overnachten en voorlopig niets te betalen. Om te tonen dat we tijd genoeg hadden werd een tafel en stoelen weggezet, gegeten, een dutje gedaan en wat onderhoud aan de Campers uitgevoerd. In tussen hadden we van een vrachtwagenchauffeur gehoord dat hij 10,000 T (68 Euro) had betaald en een Rus met een personenwagen had ook 1000 R (30 Euro) moeten betalen. Na verloop van tijd kwam een andere beambte vragen om de paspoorten en autopapieren om de nodige formulieren in te kunnen vullen. Het gevolg was dat we enige tijd later, zonder ook maar iets te betalen, Kazakstan in konden rijden.