Van Kazakstan naar huis.
We zijn weer thuis na een afwezigheid van 9 maanden en meer dan 40.000 km gereden te hebben.
Vanaf Atyrau aan de Kaspische Zee hadden we de laatste 4.500 km goede wegen en nog steeds mooi weer. De kust langs de Kaspische zee is erg moerassig in het noorden en de zee is daarom moeilijk te bereiken. Maar we wilde per se natte voeten halen in de Kaspische Zee. Uiteindelijk vonden we een weggetje door het moeras en de duinen naar de zee. We zagen een goede plaats (ten minste dat dachten we) op 50m van de zee om te overnachten. Toen we s’-morgens weg wilde rijden bleek de grond toch drassig te zijn en zaten Adolf en zijn sleper Hartmut al snel muurvast. Jörn moest er aan te pas komen om Hartmut los te trekken. Waarna Hartmut, Adolf naar vaste ondergrond moest winchen. Ook de terugweg door de duinen was zo onverwacht zwaar dat zowel Jörn als Hartmut Adolf moesten slepen.
Voor het eerst sinds 1995 waren Ria en ik weer terug in Wolgograd. We bezochten met onze medereizigers het indrukwekkende 85m hoge “Moeder van het Vaderland” monument en het nabij gelegen mausoleum. Het centrum van Wolgograd hebben we jammer genoeg alleen in het donker gezien. Maar het was duidelijk dat Wolgograd dezelfde metamorfose had ondergaan als alle andere grote steden in Rusland sinds het uiteenvallen van de Sovjet Unie.
In 1995 waren er in het centrum alleen een bakker te vinden en nog een winkel die wat melk, worst en kaas verkocht. Nu zijn op de begane grond van alle gebouwen in het centrum winkels en restaurants gevestigd. Voor kleding, cosmetica etc. zijn nu alle bekende merken in Wolgograd vertegenwoordigt. Op straat en in de winkels zie je niemand ouder dan 35 jaar (behalve ons dan). De veranderingen schijnen aan de oudere mensen voorbij te zijn gegaan.
Aanvankelijk zou Adolf naar Rusland gesleept worden omdat daar betere mogelijkheden zouden zijn om de Camper te laten repareren. Vanwege de korte geldigheid van het Rusland visum en Adolf’s voorkeur voor een reparatie in de Oekraïne was Hartmut bereid nog een kleine 1000 km extra te slepen. Het slepen werd met de dag gevaarlijker omdat drie van de zes bouten waarmee het sleepframe vast zat waren afgebroken. Bij aankomst in Lugansk, de eerste grote stad in de Oekraïne, en na 3200 km slepen waren Adolf en Jitka nog steeds niet tevreden. Wat ze nog precies van de groep wilde was niet duidelijk maar het afscheid was bepaald niet zoals we het graag hadden willen zien.
Tijdens de reis was het niet altijd simpel om de vuilniszak op een nette manier kwijt te raken. We hebben steeds de verleiding kunnen weerstaan om de zak bij de soms grote bergen met afval langs de weg te deponeren. In de Oekraïne gooide Ria de zak in de vuilniston bij een benzinepomp. S’-avonds kwam ze er achter dat ze de zak met wasgoed in de ton had gegooid en dat het vuil nog in de wc ruimte stond.
De laatste stad die we bezochten was Kiev. We hadden een mooi plaatsje gevonden, in het centrum, langs de djepner. De nadelen van een plaatsje in het centrum ondervonden we s’-nachts. We werden wakker door een enorm geschommel van de Camper. Ik gilde, niet wetende wat er aan de hand was en rende naar buiten. Ik zag nog net een jongen van de ladder afspringen en naar zijn kornuiten rennen. Hij had kennelijk door op het dak te gaan staan, de Camper aan het schommelen gebracht. Ria zij later dat ze mij nog nooit zo snel uit bed had zien gaan. Dit klopt wel want als ik er eenmaal in lig kom ik er niet zo graag uit. De volgende dag bezochten we het in 1051 gestichte Holenklooster, het centrum van de Russisch-orthodoxe kerk in de Oekraïne. Het is een groot complex met diverse mooie gebouwen. In één van de kerken worden non-stop kerkdiensten gehouden. Wat we niet gezien hebben is het 30 km lange ondergrondse gangenstelsel. Hierin bevinden zich kapellen en gebedsruimtes en worden ook de monniken begraven.
Onze terugkeer in de Europese Gemeenschap verliep niet erg soepel. De Polen vonden het nodig om onze voertuigen grondig te onderzoeken. Wij hadden voor de grensovergang zes uur nodig. Hartmut had het nog moeilijker en was pas na acht uur over de grens. Hij bleek erg verdacht te zijn omdat hij in zijn eentje in een veel te grote Camper reed en ook door de landen die hij bezocht had. Eerst dreigde ze zijn Camper volledig uit elkaar te halen in een loods. Later nam men genoegen met een inspectie door 8 man gedurende bijna twee uur. Het was allemaal verloren tijd.
Binnenkort verschijnt er nog een landkaart met de werkelijk gereden route en een lijst met de landen die we bezocht hebben en de gereden kilometers.
