Reisverslag 55

Van Dushanbe naar Samarkand in Uzbekistan.

Als je een beetje haast hebt dat zit het bijna nooit mee. Je kunt je natuurlijk afvragen waarom heb je haast als je toch 9 maanden onderweg bent? Wel, onze haast komt meestal door de geldigheidsduur van onze visa, in dit geval voor Uzbekistan. Het begon ermee dat we een dag langer op het transit visa voor Rusland moesten wachten. Toen we uiteindelijk Dushanbe konden verlaten was de weg naar de Anzob pas (3372m) urenlang afgesloten omdat de president van de weg gebruik moest maken. De weg naar en van de pas was zo slecht dat we voor de zoveelste keer moesten zeggen “ zo slecht waren de wegen tot nu toe nog niet”. Op weg naar de pas was ook nog een Chinese firma bezig met een nieuwe weg aan te leggen. Dit leverde de nodige vertragingen op door het storten van beton en explosies waardoor de weg versperd werd door rotsblokken.
We hadden ook de afstand van Dushanbe naar Samarkand onderschat. De afstand op de diverse kaarten die we hadden varieerde van 270 tot 305 km en uiteindelijk was het 342 km. Geen groot verschil zou je kunnen zeggen. Maar als je gemiddeld maar 15 á 20 km per uur kan rijden betekent het dat je 4 á 5 uur langer onderweg bent. Uiteindelijk hadden we drie dagen nodig voor 342 km. De weg ging door een prachtig gebied maar door de slechte weg was het erg moeilijk om ervan te genieten.

In Samarkand zagen we voor het eerst sinds lange tijd weer busladingen met toeristen. Samarkand is één van de bekendste steden langs de zijderoute met een duizend-en-één-nacht imago en mooie oude bewaard gebleven gebouwen met prachtige mozaïeken.

Bijvoorbeeld het Registan met drie grote Koranscholen:

- Ulugbek Medressa van 1420.
- Sher Dor (leeuw) Medressa van 1636.
- Tilla-Kari (vergulde) Medressa van 1660.

De oudste Medressa was gebouwd in de beste kwaliteit. Het is meer dan 200 jaar ouder dan de jongste maar in een betere toestand.
De Bibi-Khanyn Moskee was destijds de grootste moskee in de wereld en was klaar, net voor de dood van Timur, de wrede heerser die in 1370 Samarkand de hoofdstad maakte van zijn rijk. De originele moskee was vernietigd door een aardbeving in 1897.
In de het prachtige (vooral aan de binnenkant) Guri Amir Mausoleum liggen o.a. Timur en zijn kleinzoon Ulugbek begraven.

We zijn in geen enkel land zo belazerd als in Uzbekistan. Het begon bij het geld wisselen. Wij wisselden 100 Euro in het Afrosiab hotel en kregen 191.000 sum.(tenminste dat dachten we) Die krijg je uitbetaalt in 191 briefjes van 1000 sum. De 91 losse briefjes telde we na maar het pakketje met 100 briefjes was omwikkeld en namen we zo mee. Later hoorde we van medereizigers dat ze ongeveer 10% te weinig hadden ontvangen. Toen wij ons pakketje natelde zaten er maar 85 briefjes van 1000 in i.p.v. 100. Iedereen is de volgende dag teruggaan en kreeg met enig gemopper het verschil uitbetaald.
We hadden in Samarkand een leuk restaurant gevonden. Ze hadden geen menukaart en aan het eind kreeg je ook geen rekening. Alles verliep mondeling. Toen we de indruk hadden dat ze ons teveel wilde laten betalen, vroegen we naar de prijzen van de dingen die we gehad hadden. Om het bedrag sluitend te maken werd het portie rijst twee keer zo duur als het vlees. Adolf en Jitka die 15.000 Sum moesten betalen kregen te horen dat, 10.000 voor het eten was en 5.000 voor service. Jitka, die vrij goed Russische spreekt, zei dat ze 10.000 konden krijgen en geen sum meer.
Bij het tanken bleek dat we ongeveer 10% diesel minder kregen dan er op de pomp stond. We hadden achterdocht omdat de getankte hoeveelheid niet klopte met de stand van de benzinemeters. Het bewijs kwam toen we ook een paar 20 l. jerrycans lieten vullen en er in werkelijkheid maar 18 l. in zat. Na dreigementen heen en weer werd een deel van het tekort bijgetankt.