maandag 27 oktober 2008

Routekaart

De werkelijke route. (klik op de kaart om deze te vergroten)


Nog een kaart van de werkelijke route.

Toen we uit Praag vertrokken was al snel besloten om via Roemenië naar Bulgarije te rijden i.p.v. door Servië omdat de Kenianerin hiervoor een Visa nodig bleek te hebben.
De grootste wijziging in de route was de reis door China. Door de ongeregeldheden in Tibet was de Nepal / China grens langere tijd dicht. Uiteindelijk kregen toestemming om via de provincie Xinjiang naar Mongolië te reizen. Dit had tot gevolg dat we van Nepal terug moesten naar Pakistan om daar via de Karakoram Highway naar China te rijden.
We hadden in de geplande route twee opties om van Oezbekistan naar huis te rijden. De eerste was via Turkmenistan, Iran en Turkije. De tweede via Turkmenistan, de veerboot over de Kaspische Zee naar Azerbeidzjan, Georgië en Turkije. Uiteindelijk kozen we voor een derde optie en reden via Kazachstan, Rusland, Oekraïne en Polen naar huis.

zondag 26 oktober 2008

Routetabel


Tijdens de reis bezochten we 20 verschillende landen. De landen en de volgorde etc. staan in onderstaande tabel.



Klik op de tabel om deze te vergroten



































Reisverslag 59

Van Kazakstan naar huis.

We zijn weer thuis na een afwezigheid van 9 maanden en meer dan 40.000 km gereden te hebben.

Vanaf Atyrau aan de Kaspische Zee hadden we de laatste 4.500 km goede wegen en nog steeds mooi weer. De kust langs de Kaspische zee is erg moerassig in het noorden en de zee is daarom moeilijk te bereiken. Maar we wilde per se natte voeten halen in de Kaspische Zee. Uiteindelijk vonden we een weggetje door het moeras en de duinen naar de zee. We zagen een goede plaats (ten minste dat dachten we) op 50m van de zee om te overnachten. Toen we s’-morgens weg wilde rijden bleek de grond toch drassig te zijn en zaten Adolf en zijn sleper Hartmut al snel muurvast. Jörn moest er aan te pas komen om Hartmut los te trekken. Waarna Hartmut, Adolf naar vaste ondergrond moest winchen. Ook de terugweg door de duinen was zo onverwacht zwaar dat zowel Jörn als Hartmut Adolf moesten slepen.

Voor het eerst sinds 1995 waren Ria en ik weer terug in Wolgograd. We bezochten met onze medereizigers het indrukwekkende 85m hoge “Moeder van het Vaderland” monument en het nabij gelegen mausoleum. Het centrum van Wolgograd hebben we jammer genoeg alleen in het donker gezien. Maar het was duidelijk dat Wolgograd dezelfde metamorfose had ondergaan als alle andere grote steden in Rusland sinds het uiteenvallen van de Sovjet Unie.
In 1995 waren er in het centrum alleen een bakker te vinden en nog een winkel die wat melk, worst en kaas verkocht. Nu zijn op de begane grond van alle gebouwen in het centrum winkels en restaurants gevestigd. Voor kleding, cosmetica etc. zijn nu alle bekende merken in Wolgograd vertegenwoordigt. Op straat en in de winkels zie je niemand ouder dan 35 jaar (behalve ons dan). De veranderingen schijnen aan de oudere mensen voorbij te zijn gegaan.

Aanvankelijk zou Adolf naar Rusland gesleept worden omdat daar betere mogelijkheden zouden zijn om de Camper te laten repareren. Vanwege de korte geldigheid van het Rusland visum en Adolf’s voorkeur voor een reparatie in de Oekraïne was Hartmut bereid nog een kleine 1000 km extra te slepen. Het slepen werd met de dag gevaarlijker omdat drie van de zes bouten waarmee het sleepframe vast zat waren afgebroken. Bij aankomst in Lugansk, de eerste grote stad in de Oekraïne, en na 3200 km slepen waren Adolf en Jitka nog steeds niet tevreden. Wat ze nog precies van de groep wilde was niet duidelijk maar het afscheid was bepaald niet zoals we het graag hadden willen zien.

Tijdens de reis was het niet altijd simpel om de vuilniszak op een nette manier kwijt te raken. We hebben steeds de verleiding kunnen weerstaan om de zak bij de soms grote bergen met afval langs de weg te deponeren. In de Oekraïne gooide Ria de zak in de vuilniston bij een benzinepomp. S’-avonds kwam ze er achter dat ze de zak met wasgoed in de ton had gegooid en dat het vuil nog in de wc ruimte stond.

De laatste stad die we bezochten was Kiev. We hadden een mooi plaatsje gevonden, in het centrum, langs de djepner. De nadelen van een plaatsje in het centrum ondervonden we s’-nachts. We werden wakker door een enorm geschommel van de Camper. Ik gilde, niet wetende wat er aan de hand was en rende naar buiten. Ik zag nog net een jongen van de ladder afspringen en naar zijn kornuiten rennen. Hij had kennelijk door op het dak te gaan staan, de Camper aan het schommelen gebracht. Ria zij later dat ze mij nog nooit zo snel uit bed had zien gaan. Dit klopt wel want als ik er eenmaal in lig kom ik er niet zo graag uit. De volgende dag bezochten we het in 1051 gestichte Holenklooster, het centrum van de Russisch-orthodoxe kerk in de Oekraïne. Het is een groot complex met diverse mooie gebouwen. In één van de kerken worden non-stop kerkdiensten gehouden. Wat we niet gezien hebben is het 30 km lange ondergrondse gangenstelsel. Hierin bevinden zich kapellen en gebedsruimtes en worden ook de monniken begraven.

Onze terugkeer in de Europese Gemeenschap verliep niet erg soepel. De Polen vonden het nodig om onze voertuigen grondig te onderzoeken. Wij hadden voor de grensovergang zes uur nodig. Hartmut had het nog moeilijker en was pas na acht uur over de grens. Hij bleek erg verdacht te zijn omdat hij in zijn eentje in een veel te grote Camper reed en ook door de landen die hij bezocht had. Eerst dreigde ze zijn Camper volledig uit elkaar te halen in een loods. Later nam men genoegen met een inspectie door 8 man gedurende bijna twee uur. Het was allemaal verloren tijd.

Binnenkort verschijnt er nog een landkaart met de werkelijk gereden route en een lijst met de landen die we bezocht hebben en de gereden kilometers.

Reisverslag 59 - Foto's


Uzbeekse gastarbeiders op weg naar huis.


Zo heb je niet veel grip meer.


Ria bij de brug over de Ural in Atyrau. De Ural vormt de gegrafische grens van Europa en Azië.


Het gesleep door de steppen in Kazakstan.


Ook in Kazakstan werd het herfst.



Reisverslag 59 - Foto's


Aan de Kaspische Zee.


Het sleepkonvooi door de duinen.


Overstekend wild?


We kregen bezoek.


Ria vond een eenzaam en dorstig pupje langs de weg.



zaterdag 25 oktober 2008

Reisverslag 59 - Foto's


Ria na 13 jaar weer terug in Wolgograd.


Het 85 m hoge "Moeder van het Vaderland" beeld.


Het Mausoleum.


De Wolga in Wolgograd.


Paddestoelen en gedroogde vis te koop.



Reisverslag 59 - Foto's


Kiev-het Viking monument aan de Djepner.


Kiev - op weg in het Holenklooster complex.


Kiev - het Holenklooster (1)


Kiev - het Holenklooster (2)


Kiev - het Holenklooster (3)
















































zondag 5 oktober 2008

Reisverslag 58

Van Khiva via het Aral Meer naar Kazakstan.

Op weg van Khiva naar de grens van Kazakstan in het noordwesten van Uzbekistan, kwamen we op 100 km afstand langs het Aral Meer. Dus besloten we de voormalige vissershaven Moynac te bezoeken. Door de ecologische ramp die het Aral Meer getroffen heeft is er niet veel meer over van de stad aan het Aral Meer dan een troosteloos dorp zonder haven en een aantal verroeste schepen die in het zand liggen. De Sovjet Unie besloot in de vijftigerjaren het water van de twee grote rivieren, de Amu-Darya en de Syr-Darya, die uitmondde in het Aral Meer, te gaan gebruiken voor grote irrigatie projecten in Uzbekistan, Turkmenistan en Kazakstan. Grote rivieren in Siberië zouden dan worden omgeleid naar het Aral Meer maar dit plan werd nooit uitgevoerd, met het gevolg dat het op drie na grootste meer ter wereld, na de Kaspische Zee, Lake Superior en het Victoria Meer, uitdroogde. De oppervlakte was in 2007 nog maar 37 % van de oppervlakte in 1960 en van het watervolume was nog maar 20 % overgebleven.
Hierdoor is o.a. de visindustrie die destijds werk bood aan 35.000 mensen volledig verdwenen en Moynac ligt nu meer dan 100 km van het meer af. Door uitdroging werd het meer in 1987 ook nog in twee delen gesplitst.

Vanaf Khiva naar de grens werd het tanken problematisch. De meeste tankstations hadden geen dieselpompen en als ze er één hadden was die leeg. Aanvankelijk dachten dat dit kwam omdat bijna alles op LPG of op benzine rijdt. Later bleek dat veel mensen thuis een voorraad diesel hebben die ze beneden de gangbare prijs verkopen. Dat de grens met Turkmenistan niet ver weg is en de diesel is daar veel goedkoper is, zal wel de verklaring zijn.

Adolf en Jitka hebben er nog een probleem bij gekregen. Ze moeten niet alleen gesleept worden maar hebben nu ook nog een verstekeling aan boord. Ze hebben al van alles geprobeerd en raken de muis maar niet kwijt. Elke keer als Jitka een kastje opendoet zit de muis haar aan te kijken. Tot overmaat van ramp lijkt het er op dat de muis ook nog ergens een nestje aan het bouwen is.

We zijn nu (5 oktober) in Atyrau aan de Ural rivier bij de Kaspische Zee en rijden 8 oktober over de grens Rusland in. Hiermee is een einde gekomen aan het interessantste deel van onze reis door Azië. We zijn nog ongeveer 4.500 km van huis en om nog in oktober thuis aan te komen, blijft er niet veel tijd over om onderweg nog veel te bekijken. Het volgende en misschien laatste reisverslag zal dus wel niet verschijnen voor eind oktober / begin november.

Reisverslag 58 - Foto's


Adolf wordt over een pontonbrug gesleept.


Met opa op de ezel.


Ze kunnen lachen want ze hebben een leuke cent verdient met de (zwarte) diesel.


Aankomst in Moynac.



De verroeste schepen liggen waar eens het meer was.



Reisverslag 58 - Foto's



Het monument ter herdenking aan de ecologische ramp.



Alleen de romp is nog over, de rest is er uit gesloopt.




Op de bodem van het Aral Meer.

zaterdag 4 oktober 2008

Reisverslag 57

Van Bukhara naar Khiva.


Khiva ligt in de vruchtbare Amu-Darya delta, 450km ten noordwesten van Bukhara. Van Khiva is het nog 600km naar onze grensovergang met Kazakstan.
Vroeger was de naam Khiva verbonden met slavenhandel, barbaarse wreedheid en reizen door eindeloze steppen en woestijnen die bevolkt werden door wilde stammen. Hiervan is niets meer te zien maar in tegenstelling tot andere steden in Centraal-Azië is het historische hart van Khiva geheel behouden gebleven, compleet met de stadsmuur en de poorten.
Een paar gebouwen hebben nog steeds hun oorspronkelijke functie behouden maar de meeste zijn nu in gebruik als musea. Op bijna alle foto’s van Khiva in brochures en reisgidsen staat de met de blauw/groene tegeltjes beklede Kalta Minor minaret. Het is een korte stomp van een niet afgebouwde minaret waarvan de bouw begon in 1851 en eindigde met de dood van de opdrachtgever in 1855. Volgends de legende moest de minaret zo hoog worden dat de opdrachtgever de stad Bukhara op 450km afstand zou kunnen zien.

Reisverslag 57 - Foto's


De stadsmuur van Khiva.


De Kalta Minor Minaret.


De versiering van de trouwauto's ziet hier anders uit dan bij ons.


De Islom-Hoja Minaret, 57 m hoog.


De visboer op de bazar. Zijn voorraad ligt los achter in de auto.

Reisverslag 57 - Foto's


De slager op de bazar.


Ria zit op de muur van de Kuhna Ark en rechts is de Mohammed Amin Khan medressa, nu in gebruik als hotel.


De muur van de Khana Ark, het fort en residentie van de heerser(s) van Khiva.


Het plein voor de Kuhna Ark.


De Khana Ark portier.

Reisverslag 56

Van Samarkand naar Bukhara.

Bukhara, een stad met 255.000 inwoners, is vol met oude koranscholen (medressas), moskeeën. Het heeft ook een groot fort ook wel Ark of Citadel genoemd.
Het oude centrum is de laatste 200 jaar nauwelijks veranderd en geeft zodoende een goede indruk hoe de steden er destijds uitzagen in Centraal-Azië. Wij bezochten er o.a.:
De Kalon Moskee. De huidige versie dateert van 16de eeuw en er kunnen 10.000 mensen in. De Moskee is sinds 1991 weer in gebruik. In de Sovjet tijd werd het gebouw benut als een opslagplaats.
De Kalon Minaret. Deze werd gebouwd in 1127 en was toen waarschijnlijk met 47m het hoogste gebouw van Centraal-Azië.
De Mir-i-Arab Medressa. Van de vele medressas in Bukhara is dit bepaald wel de mooiste. De toegang naar binnen is beperkt omdat het gebouw nog steeds als school wordt gebruikt.
Het Lyabi-Hauz. Dit is een plein rond een vijver van 1620 met prachtige bomen rondom. Een ware oase al wordt de rust wel verstoord door de vele eettentjes.

In tegenstelling tot onze negatieve ervaringen met geld wisselen en tanken, hebben wij met de mensen in Uzbekistan alleen maar positieve ervaringen. Ze zijn vriendelijk en behulpzaam.
Bij één van overnachtingplaatsen kwamen een stelletje jongelui bij de campers kijken en een praatje maken. Omdat de communicatie vrijwel onmogelijk was brachten ze wat later een jongen mee die wat Engels sprak. Een half uur later werd er op de deur geklopt en stond één van de jongens voor de deur met een grote tros druiven en nog even later kwam er nog één met appels.

Op weg naar Bukhara kreeg Adolf motorpech en moest naar de overnachtingplaats worden gesleept. Bij nader onderzoek bleek de distributie riem beschadigd te zijn door een losgeraakte bout van de spanrol. Toen de distributie riem vervangen was bleek ook de motor (waarschijnlijk de kleppen) beschadigd te zijn. Een eventuele reparatie in Uzbekistan zou erg lang gaan duren omdat de onderdelen ingevoerd moeten worden. Omdat de visa voor Uzbekistan maar tot 4 oktober geldig zijn en de ADAC pas in Rusland hulp kan verlenen werd besloten de Camper over een afstand van ongeveer 2000 km naar Rusland te slepen.

Reisverslag 56 - Foto's


De Kalon Moskee 1. (Adolf)


De Kalon Moskee 2.


De Kalon Minaret.


Kijken-kijken-niet-kopen.


De Mir-i-Arab medressa (1)

Reisverslag 56 - Foto's


De Mir-I-Arab medressa (2)

Lyabi-Hauz

Detail van de Maghoki-Attar moskee.

De Ark (het Fort), de residentie van de Emirs tot het door het Rode Leger werd gebombardeerd in 1920.

Bolo-Hauz moskee van 1718, gefotografeerd vanaf de 33m hoge watertoren.