Reisverslag 1

Op 18 januari vertrokken we richting Praag na uitgezwaaid te zijn door een aantal van onze vrienden. Van de lekkernijen die ze ons meegaven smullen we een week later nog steeds. Maar de voorraad slinkt sneller dan gewenst.
Onderweg naar Praag hadden we nog de gelegenheid bij onze goede vrienden Monika en Eberhard hun 25 jarig huwelijksfeest te vieren. De “nette” kleren die hiervoor nodig hadden hebben we maar niet op onze reis meegenomen en in Duitsland bij vrienden achtergelaten.
De stickers met de routekaart er op die we op de Camper hadden laten aanbrengen hebben al tot hele leuke reacties en vragen geleidt. In Duitsland vroeg o.a.een aantrekkelijke jonge dame, toen Ria even niet in beeld was, of ze niet mee mocht rijden.
Op 20 januari ontmoette we onze medereigers. Met een deel ervan hadden al eerder kennisgemaakt tijdens een reisbespreking. De groep bestaat voorlopig uit 8 personen met 5 Campers. Het is de bedoeling dat er in Nepal nog 3 personen met 2 Campers bijkomen om de rest van de tocht mee te gaan.
Op 25 januari zijn we in Istanbul aangekomen. Niet via Serbië, zoals aanvankelijk de bedoeling, was maar via Roemenië. In Hongarije waren we getuigen van een zeer ernstig auto ongeluk. Onze reisbegeleider een ex - “Rettungsassisent” verleende eerste hulp totdat de ambulances en de brandweer aankwamen.
De reis door Roemenië hadden we ons kunnen besparen en kan ik ook niemand aanraden. Het begon al bij de grensovergang van het EU land. Misschien wilde ons laten merken wat het betekent om EU landen te bezoeken die (nog?) geen lid zijn van de “Schengen” overeenkomst. Je moet een Vignet kopen voor misschien wel de slechtste wegen in Europa. Als je nooit heel goed uitkijkt ligt het onderstel onder de Camper uit voor je überhaupt in Azië aankomt. Het deel waar wij doorheen reden was troosteloos natuurlijk droeg de natte sneeuw en de kou hier ook nog toe bij. De mensen wonen in krotten en zijn miserabel. We hebben er niet één zien glimlachen, laat staan lachen. Het leven lijkt te bestaan uit proberen te overleven met o.a. het sprokkelen van hout en het halen van water bij de waterput.
In Roemenië is men, naast het Vignet, heel creatief in het bereken van andere bijdragen.(in Euro’s). In Calafat gaat er een veerboot naar Bulgarije. In de verre omgeving is er geen brug of een andere manier om aan de overkant te komen. Dus ziet Calafat de kans om een fee te berekenen om de stad binnen te komen, een fee om het havengebied binnen te rijden en wat natuurlijk niet ongebruikelijk is een fee voor de overtocht. We denken ook dat de honden daar zelfmoord plegen. Nergens liggen er zoveel dode honden op straat en ze hebben er tenslotte nog een echt “hondenleven”
Wat ons verbaasde was dat het mogelijk is om naar Turkije te rijden zonder Euro’s te moeten wisselen, ofschoon alle landen hun eigen geldsoort hebben. Soms ging het wel gepaard met het betalen van een “gemak premie” van 30% bij het kopen van een Vignet in Tsjechië maar in andere gevallen zoals Roemenië waren de Vignets etc. geprijsd in Euro’s.
De toegang tot Turkije leverde de nodige moeilijkheden op. Het begon er mee dat wij geen Visum hadden. De Duitsers en ook de Tsjechische medereizigster hadden geen visum nodig.
Waarom wij wel. Is er geen standaard eis voor EU landen? Nee blijkbaar, wij hadden ons slecht voorbereid. Voor Euro 10,00 kan je als Nederlander een visum kopen aan de grens.
Iets wat de Nederlandse vliegtoeristen natuurlijk al lang wisten.
Het grote probleem aan de grens begon toen een beambte op een kaart op één van de Campers ( niet die van ons) het woord “Kurdistan” zag staan. Na vele telefoontjes en nog meer ambtenaren werd besloten ons niet terug te sturen maar simpel weg te ergeren. Om onverklaarbare redenen werden wij hier het slachtoffer van en moesten de gehele Camper leegladen voor inspectie.
Nu denk jullie natuurlijk dat wij het niet naar ons zin hebben. Niets is minder waar!
Het “normale” leven beschrijven is niet interessant. Kijk maar op TV en in de krant.